Με το που αφήνεις τη μελαγχολία του πάρκου μπαίνεις σε έναν άλλον κόσμο. Αρχίζεις να διασχίζεις κομμάτια της πόλης που τα τελευταία χρόνια όπως φαίνεται άρχισαν να πέρνουν ζωή. Αναπτύχθηκαν. Θυμάμαι παλιά εκεί δεν πλησίαζες για κανέναν λόγο. Ίσως γιατί είναι η περιοχή των νεκροταφείων, ίσως γιατί ήταν ερημιά... Πάντως αν έλεγες ότι πήγες στα μέρη αυτά βόλτα, μάλλον περιέργα θα σε κοιτούσαν...
Από την κάτω μεριά του δρόμου υπάρχουν σπίτια και όλες οι εταιρίες της πόλης. Από την πάνω τα νεκροταφεία. Μου κάνει εντύπωση... πως αποφάσισαν να χτίσουν εδώ ολόκληρη πολιτεία... με θέα τα νεκροταφεία. Δεν είναι και ότι πιο ευχάριστο. Να ξυπνάς το πρωί και να τα βλέπεις. Φαίνεται όμως ότι δεν έχει τέτοιους προβληματισμούς ο κόσμος. Η πολιτεία που θα συναντήσουμε πιο κάτω είναι λένε γεμάτη ζωή. Έτσι για να πηγαίνει κόντρα με την εικόνα των κοιμητηρίων.
Οι τελευταίες μονοκατοικίες με φόντο στο βάθος τα Πιέρια. Φαίνονται καθαρά. Νομίζεις πως θα τεντώσεις τα χέρια και θα τα αγγίξεις. Λιγοστά αυτοκίνητα συναντάς. Και καθόλου ανθρώπους... μια περίεργη ησυχία. Από αυτές που μέσα της υπάρχει κάτι που κινείται και ζει με μεγάλη ένταση.
Και ξεκινά ο νέος οικισμός. Τεράστιος, με σπίτια νεόχτιστα. Πολυκατοικίες στην πλειοψηφία τους. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν η ανυπαρξία του ανθρώπινου στοιχείου. Κανείς... ούτε στα μπαλκόνια, ούτε στις πυλωτές, ούτε στους δρόμους. Λες και κανείς δεν μένει εδώ. Κι έχεις μια παράξενη αίσθηση από αυτή την απουσία.
Το μόνο που μαρτυρά την ύπαρξη ζωής είναι οι καλοσχηματισμένοι κήποι, τα χρωματιστά χρυσάνθεμα στα μπαλκόνια και τα απλωμένα χαλιά. Τόσα πολλά χαλιά απλωμένα σε μπαλκόνια δεν έχω ξαναδεί. Αυτή η μονοκατοικία είναι η μοναδική μέσα στον οικισμό. Πολύ όμορφη. Με μεράκι φτιαγμένη. Και με έναν κήπο γεμάτο χρώματα.
Αναρωτιέμαι... σε τόσο ανοιχτούς χώρους γιατί χτίζουν το ένα σπίτι κολλητά στο άλλο; Γιατί πρέπει να νιώθεις το γείτονα σου να είναι μέσα στον δικό σου χώρο; Η περιοχή εκτός από οικοδομές δεν έχει τίποτα άλλο. Μόνο ένα mini market είδαμε. Είναι μακρυά από την πόλη και δεν μπορείς να εξυπηρετηθείς αν δεν έχεις αυτοκίνητο. Ειδικά το χειμώνα, με το χιόνια και το κρύο.
Περιποιημένες είσοδοι, καθαρά φαρδιά πεζοδρόμια. Ότι δηλαδή λείπει από το κέντρο της πόλης. Και είναι μεγάλη η διαδρομή που έχουμε διανύσει. Και το μάτι μας δεν βλέπει τέλος...Τα τελευταία χρόνια στην πόλη έχουν χτιστεί παντού καινούργια σπίτια. Πάρα πολλά. Με τον ερχομό του Πανεπιστημίου στην πόλη μάλλον ήταν απαραίτητα. Βέβαια δεν ξέρω ποιος φοιτητής θα ερχόταν να μείνει εδώ στην ερημιά αυτή. Τα παιδιά απ ότι ξέρω θέλουν να έχουν εύκολη πρόσβαση στο κέντρο της πόλης και στις σχολές τους. Εδώ ούτε συγκοινωνία υπάρχει, ούτε τίποτα.
Και επειδή έζησα με φοιτητές και ξέρω ότι όταν γυρίζουν σπίτι ξημερώματα την επόμενη θέλουν αν είναι δυνατό να βρίσκονται όλα κάτω από τα πόδια τους, μάλλον χλωμό το βρίσκω να νοικιάζουν εδώ. Στην κυριολεξία σκαρφαλώμενα τα κτήρια στην πλαγιά. Και πολλές πολλές γλάστρες με έλατα. Ποιος ξέρει μπορεί να είναι για κάτω...
Ο καυτός ήλιος αρχίζει να δύει... Παίζει το τελευταίο του κρυφτό ανάμμεσα στα κτήρια και ετοιμάζεται να φύγει. Το τοπίο συνεχίζει να είναι, τουλάχιστον για μένα παράξενο. Λες και είμαστε σε άλλον πλανήτη. Δεν μου άρεσε αυτή η πλευρά της πόλης. Κι ας έχει όμορφα καινούργια σπίτια. Κι ας φαίνονται όλα τόσο τακτοποιημένα. Εμένα κάτι δεν μου άρεσε...
Από την πολιτεία της ησυχίας θα περάσουμε σε ένα άλλο κομμάτι. Πιο ενδιαφέρον. Πιο ανθρώπινο, πιο ζεστό. Στην επόμενη βόλτα μας θα το δούμε. Ας αφήσουμε στην ησυχία της την πολιτεία να ξαποστάσει. Αρκετά την ταλαιπωρήσαμε. Κι ας ευχηθούμε να έρθει γρήγορα η στιγμή, που θα μοιάζει πιο ζωντανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου