Έβλεπα χθες χθες τα πλήθη μαζεμένα στις στάσεις, στις δέκα το πρωί. Είχαν απεργία, ο κόσμος το ήξερε, αλλά και πάλι περίμενε. Γιατί; Επειδή κανείς δεν μπορούσε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να περάσει πράγματι, εν μέσω απεργίας, κάποιο δρομολόγιο.
Έτσι είναι τα ελληνικά λεωφορεία. Απρόβλεπτα, σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα, έρχονται ακριβώς όταν δεν τα περιμένεις. Βασανιστικά, σαν τις μεγάλες καψούρες. Σε «στήνουν», όταν είσαι βέβαιος ότι θα εμφανιστούν. Σπαστικά, σαν τους καλούς γκόμενους που δεν υπάρχουν πουθενά, και ξαφνικά εμφανίζονται δύο ταυτοχρόνως, και με ποιον να πρωτοπάς. Ασε που κατά μέσο όρο αλλάζουμε δύο και τρία δρομολόγια για έναν προορισμό, οπότε η ταλαιπωρία πολλαπλασιάζεται κάθε μέρα. Και κάθε βράδυ.
Από τα ταξίδια μου στον κόσμο, ένα πράγμα με έχει εντυπωσιάσει πιο βαθιά. Οι πόλεις όπου στις στάσεις γράφουν την ώρα που περνάει το επόμενο λεωφορείο. Το οποίο στ αλήθεια έρχεται! Εμένα αυτό μου φαίνεται πιο δύσκολο κι από διαστημική αποστολή. Πώς το κάνουν; Πώς «συμμαζεύουν» ένα κάρο ζητήματα, το φράξιμο των δρόμων, την προσωπική λόξα του καθενός (ένας διπλοπαρκαρισμένος στον «Ευαγγελισμό» μπορεί να ακυρώσει τη ροή δρομολογίων της μισής Αθήνας για μισή και παραπάνω μέρα), μια διακοπή ρεύματος στην Κηφισιά μπορεί να «τρελάνει» την κυκλοφορία στην Πειραιώς.
Κι όμως, το κάνουν. Το λεωφορείο συνήθως έρχεται την ώρα που το περιμένεις. Δεν χρειάζεσαι να ξεκινήσεις μιάμιση ώρα νωρίτερα για να είσαι «στην ώρα σου» υπολογίζοντας όλα τα πιθανά εμπόδια. Το δρομολόγιο είναι εκεί, προβλέψιμο, εξυπηρετικό, σαν μόνιμη σχέση, σαν ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια. Κάθε μέρα. Και κάθε βράδυ. Σχεδόν βαρετά. Δεν πειράζει: καμιά φορά είναι κουραστικό να ζεις μόνιμα μέσα σε μια έκπληξη, όπως εμείς, που βλέπουμε λεωφορείο να φτάνει με ακρίβεια στη στάση και σταυροκοπιόμαστε - αν δεν γινόμαστε καχύποπτοι. «Ηρθε στην ώρα του το 503; Βρε, μπας και πάμε για εκλογές;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου