Η γιαγιά η Εριφύλη, ήταν μερακλού . Της άρεσαν τα όμορφα πράγματα, και ειδικά ότι είχε σχέση με το σπίτι. Στο μεγάλο μπουφέ της είχε σερβίτσια του καφέ, πολλά κανατάκια με μικροσκοπικά ποτηράκια για λικέρ, πιάτα του γλυκού που τα είχε κι αυτή από τη γιαγιά της. Εκεί έκρυβε και τα γλυκά, συνήθως τα τσιμπιστά που έφτιαχνε τα Χριστούγεννα και τα κουλουράκια της. Εκείνα τα κουλουράκια που έφτιαχνε σε σχήμα κοτσίδας και μοσχομύριζε το σπίτι. Δεν μας άφηνε να ζυγώσουμε στον μπουφέ, ήταν απαγορευμένη περιοχή. Κι εμείς δεν πλησιάζαμε αν και τον κοιτούσαμε παραπονεμένα. Μερικές φορές που ξεχνούσε το κλειδί πάνω στο μεγάλο ντουλάπι το ανοίγαμε και παίρναμε από κανένα κουλουράκι που το τρώγαμε στα γρήγορα μην τυχόν και μας πιάσει στα πράσα.
Το αγαπημένο λικέρ που μπορούσαμε ακόμη κι εμείς οι μικροί να πίνουμε ήταν το στομαχικό. Έτσι το λέγανε. Λικέρ που έφτιαχνε η γιαγιά από κράνα. Μας έδιναν ένα μικρό ποτηράκι κάθε φορά που πονούσε η κοιλιά ή το στομάχι μας. Χαράς ευαγγέλια τότε... κρατούσαμε το ποτηράκι όπως οι μεγάλοι και πίναμε γουλιά γουλιά και σιγά το λικέρ. Ήταν δυνατό. Και φυσικά δεν είχε καμμιά σχέση με το καθημερινό γάλα που μας ετοιμάζαν και κάναμε χίλια δυο κόλπα για να μην το πιούμε, κι ας είχε και κακάο μέσα.
Στη γιαγιά και στον παππού, τον καιρό εκείνο που η coca cola και όλα αυτά τα αναψυκτικά και οι χυμοί δεν κυκλοφορούσαν τόσο ευρέως, υπήρχαν εκείνες οι περίφημες λεμονάδες και πορτοκαλάδες «ΦΛΩΡΙΝΑ». Καμμιά σχέση με αυτά που πίνουμε σήμερα. Άλλη γεύση είχαν εκείνα. Σε μικρά μπουκαλάκια καμπυλωτά. Τα θυμάμαι σαν να είναι τώρα... Ο παππούς έπαιρνε πάντα μια κάσα. Μισή λεμονάδες και μισή πορτοκαλάδες. Και φυσικά δεν πίναμε κάθε μέρα. Τις κυριακές ή σε γιορτές.
Αυτό το πορτοκαλί δισκάκι με το καραφάκι και τα ποτηράκια γύρω γύρω ήταν το αγαπημένο της γιαγιάς. Το καθημερινό της. Αυτό που βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή, σε περίπτωση που ερχόταν κάποιος σπίτι απρόσμενα, για να τον κεράσει. Φυσικά λικέρ έπιναν μόνο οι γυναίκες... και είναι σίγουρο ότι θα ζήλευαν οι καημένοι οι άντρες. Κανείς δεν αντιστέκεται στο στομαχικό. Γιατρικό το έλεγε η γιαγιά. Και σίγουρα κάτι ήξερε.
Οι εποχές εκείνες πέρασαν, πάντα όμως κάτι υπάρχει για να μας τις θυμίζει. Χτες εκεί που έψαχνα στα κουτιά μου βρήκα ένα ημερολόγιο της γιαγιάς. Από αυτά τα μικρά, τσέπης με τις γιορτές μέσα. Είχε γραμμένα κάποια τηλέφωνα. Από τη μαμά μου, τους θείους μου τις φίλες της. Και στην τελευταία σελίδα, γραμμένη τη συνταγή από τα κουλουράκια. Με μικροσκοπικά γράμματα γύρω γύρω από τη σελίδα... σαν να την είχε περασμένη με κώδικα. Για να την διαβάσεις πρέπει να γυρίζεις το ημερολόγιο γύρω γύρω... Λες και ήθελε μαζί με τα κουλουράκια να κλειδώσει και τη συνταγή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου