Άλλη μια μέρα πέρασε. Άλλος ένας κύκλος έκλεισε. Κι η πολιτεία έσβησε τα φώτα της. Χαμήλωσε τα παραθύρια της και τράβηξε τις κουρτίνες. Ώρες πριν την απόλυτη φυγή στο όνειρο. Ώρες, που προσπαθείς να δαμάσεις τις σκέψεις σου. Να τις κάνεις να ημερέψουν, να μην τρέχουν σαν άγρια άλογα σε μεγάλους κάμπους.
Κοιτάς τα λαμπιόνια στο δρόμο. Τα χλωμά φωτάκια που ίσα ίσα φαίνονται μέσα στα μισοκοισμένα σπίτια. Και αναλογίζεσαι, τι να κάνουν άραγε την ώρα τούτη, όσοι αγαπάς και είναι μακρυά... όσοι άρπαξαν ένα άλογο του μυαλού σου και καλπάζουν στις σκέψεις σου. Πασχίζεις να τους πιάσεις αλλά δεν μπορείς. Προσπαθείς να τους αγγίξεις αλλά χάνονται μόλις τους ακουμπάς...
Νύχτα έπεσε στη μεθυσμένη πολιτεία. Μεθυσμένη από ήχους, ανθρώπινες φιγούρες που πήγαιναν πέρα δώθε, παιδικές κραυγές και χαμόγελα. Μεθυσμένη από το τραγούδι των πουλιών λίγο πριν ο ήλιος κρυφτεί. Από το άρωμα των λουλουδιών που χαμήλωσαν τα κορμάκια τους για να ξαποστάσουν κι αυτά. Μια μεθυσμένη πολιτεία που σε τραβάει από το χέρι να σου δείξει το πρόσωπο της. Από ψηλά... μέσα από τα σύννεφα. Μια πολιτεία που θέλει να σε κάνει κομμάτι της μέθης της... και να χαθείτε παρέα καλπάζοντας πάνω στα άγρια άλογα του μυαλού σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου