«Αν ο καθένας κάνει τη μικρή του επανάσταση, δεν θα έχουμε ανάγκη τις μεγάλες». Το διάβασα σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα και το έχουμε συζητήσει με φίλους πολλές φορές. Εκείνο που δεν είπαμε, είναι ότι για να κάνεις την δική σου μικρή επανάσταση, στη δουλειά, στην οικογένεια, στην κοινωνία, για να ορθώσεις το ανάστημα σου και να διεκδικήσεις θα πρέπει να μην φοβάσαι. Να νιώθεις ότι υπάρχει κράτος που λειτουργεί. Να νιώθεις ασφάλεια. Δεν τα πάω καλά με την πολιτική, ούτε έχω πολλές γνώσεις επί του θέματος Ούτε και θέλω να γίνω ειδικός. Θέλω μόνο να καταλάβω... απλά πράγματα, σαν αυτά που καμμιά φορά μας ρωτάνε τα παιδιά και μας αφοπλίζουν.
Με τα μάτια στραμμένα στο αύριο... παρατηρείς παιδικές ματιές που γεμάτες απορία ατενίζουν τον κόσμο και τον ονειρεύονται περισσότερο χρωματιστό, περισσότερο αληθινό, περισσότερο ανθρώπινο. Και είναι όμορφο να αγωνιζέσαι για τα παιδιά αυτά. Τα παιδιά όλου του κόσμου. Για να πάψουν να έχουν σκυθρωπά προσωπάκια, για να χαμογελάνε πιο πολύ. Για να λάμπουν τα ματάκια τους όταν σε κοιτάζουν και να φύγει κάθε ίχνος φόβου. Να μην γίνουν βουβά στρατιωτάκια που απλά θα εκτελούν. Αλλά να μπορούν να κάνουν τη δική τους μικρή επανάσταση.
Eίχα χρόνια να πάω σε πορεία διαμαρτυρίας, αλλά στη σημερινή ήθελα να είμαι εκεί. Να είμαι μέσα στον κόσμο που φωνάζει και δείχνει τη δυσαρέσκεια του σε όλα αυτά που συμβαίνουν σε αυτή την μικρή χώρα. Να κάνω κι εγώ άλλη μια μικρή επανάσταση. Έστω και μετά από τόσα χρόνια. Για τον εαυτό μου. Για το αύριο. Γιατί κανείς μας δεν θέλει να είναι μαύρο και δυσοίνωο. Κανείς δε θέλει να έρθουν μέρες που θυμίζουν άλλες εποχές. Όλοι θέλουμε ένα αύριο φωτεινό και γεματό ελπίδες. Για μας και τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου