Στη σκέψη μου μια φίλη απόψε. Μια αδερφή... έτσι τη νιώθω τουλάχιστον. Που μπορεί να μην ταιριάζουμε. Να μην είμαστε ίδιες. Όμως εκεί πιστεύω κρύβεται και η ομορφιά της σχέσης μας. Θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά της τούτη τη μέρα. Να μπορώ να της κρατήσω το χέρι και να της πω ότι την αγαπώ πολύ. Γι αυτό που είναι. Γιατί είναι αληθινή. Καθαρή σαν μικρό παιδί.
Θα ήθελα να μπορώ να την κάνω να χαμογελάσει, αλλά αληθινά. Όχι για να κάνει τις καρδιές των άλλων. Θα ήθελα να την αγκαλιάσω και δίχως λόγια να της δείξω ότι είμαι μαζί της σ' αυτό που περνά. Σε ότι δύσκολο έρχεται. Κι αν θα έπρεπε να μιλήσω θα ήθελα μόνο να της πω... ότι μέσα από μαύρο που αναπόφευκτα έρχεται στη ζωή μας, ξεπηδά και το άσπρο. Πάντα βαδίζουν μαζί αυτά.
Εύχομαι η καρδούλα της να γίνει κάποια μέρα τόσο άσπρη από ευτυχία, όσο και τα κρινάκια αυτά. Που αψήφησαν το σκληρό περιβάλλον, και φύτρωσαν μέσα στις πέτρες και τα βράχια. Γιατί η ομορφιά της ψυχής πάντα φυτρώνει. Όσο δύσκολος κι αν είναι ο τόπος... πάντα βρίσκει το φως που την οδηγεί στη Ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου