Mέρα βροχερή η σημερινή. Φθινοπωρινή. Ο κόσμος λιγοστός στους δρόμους. Απολαμβάνω τον κρύο αέρα. Μου αρέσει να τον νιώθω στο πρόσωπο μου. Τελικά κάναμε βόλτα αλλά πιο μικρή. Στη συνέχεια βγήκα μέχρι το κέντρο. 'Ηθελα να δω την πόλη. Το πρόσωπο της εκεί που χτυπά η καρδιά της. Τα cafe γεμάτα κόσμο. Είναι το Κυριακάτικο πρωινό που μπορούν όλοι ανέμελα να τεμπελιάσουν. Το κρύο είναι διαπεραστικό, σου τρυπάει τα κόκκαλα. Προμηνύματα του χειμώνα που πλησιάζει. Παρόλη την hot επικαιρότητα. Ο κόσμος από βδομάδα θα βγει στους δρόμους, να διαδηλώσει ενάντια στην φτώχεια, ενάντια στην παιδεία, ενάντια στους εξευτελιστικούς μισθούς και στις συντάξεις της ντροπής. Ένα καυτό φθινόπωρο το φετινό με εξελίξεις για την πορεία των πραγμάτων.Αναλογίζομαι τα χρόνια που έρχονται. Θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου κάποιο καλοκαίρι πριν χρόνια που βλέποντας μας να ξοδεύουμε πολλά χρήματα σε λουλούδια για τον κήπο είχε πει... «Καλό θα ήταν να μάθετε να φυτεύεται και να καλλιεργείται πατάτες, θα σας χρειαστούν στο μέλλον. Δε θα χρειάζεσται διακοσμητικά φυτά αλλά τροφή. Θα έρθουν δύσκολες ώρες για όλους». Στα χρόνια που έφυγαν ο πατέρας μου είπε μεγάλες αλήθειες. Δεν μας χάιδεψε στα αυτιά. Δεν μας παρουσίασε ποτέ έναν κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο. Πάντα έλεγε ότι στο καλό δεν χρειάζεται να σκεφτείς. Για το κακό οφείλεις να έχεις προνοήσει. Πριν σου χτυπήσει την πόρτα...
Το χρόνο αυτό γνώρισα ανθρώπους που αγωνίζονται για τη ζωή, για ένα μέλλον πιο φωτεινό, πιο ανθρώπινο. Και ένιωσα μετά από χρόνια ότι κάτι ξύπνησε μέσα μου. Θυμήθηκα μέρες που έζησα σε ομάδες που πάλευαν να αλλάξουν τον κόσμο. Με διαδηλώσεις, αφισσοκολήσεις, πορείες και πανό είχαμε ένα όραμα. Ότι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε ότι δεν μας άρεσε. Ότι ήταν καλό για τους πολλούς.
Τα χρόνια πέρασαν και βρέθηκα και πάλι στο ίδιο σημείο... Τελικά τι άλλο είναι η ζωή μας από έναν συνεχή αγωνά; Και ίσως εκεί να κρύβεται και η ομορφιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου