Αφήσαμε πίσω την πολιτεία της σιωπής. Τα ψηλά της σπίτια και την παράξενη βουβαμάρα της και περάσαμε σε έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό. Γεμάτο ζωή, από παιδικές φωνές και παρουσίες αλλά και άλλους ανθρώπους, που έκαναν την ίδια ώρα τη βόλτα τους. Κάτι θυμίζει το τοπίο εδώ...
Μια ανάσα από το μπετόν και τα μεγαθήρια ένα ένα ξεφύτρωναν τα χαμηλά σπιτάκια. Σαν τα μανιτάρια. Υπέροχη αίσθηση. Υπέροχα χρώματα. Αυλές παστρικές, κήποι φροντισμένοι. Όλα στη θέση τους.
Οι κλιματαριές σε χρώματα φθινοπωρινά. Πράσινα, κίτρινα, πορτοκαλιά. Γλάστρες στα κάγκελα με γεράνια και χρυσάνθεμα. Το στενό πεζοδρόμιο πεντακάθαρο. Δε νομίζω να είναι δουλειά του δήμου. Καλές νοικοκυρές μάλλον ευθύνονται γι αυτό. Το σκηνικό θυμίζει άλλες εποχές. Τότε που τα σπίτια ήταν όλα μονοκατοικίες, είχαν αυλές. Κι ο κόσμος τις περιποιόταν.
Και μια παρέα από πιτσιρικάκια. Είδαν ένα τέρας στο δρόμο... ένα σκαθάρι ήταν και σταμάτησαν τα ποδήλατα για να δούνε πως θα το αντιμετωπίσουν. Αυθόρμητα χαμογελάς. Η παιδική αφέλεια...
Το πεντάφυλλο μαγεία! Κόκκινο βαθύ και πράσινο. Σκαρφαλωμένο στο ψηλό δέντρο. Γαντζωμένο στον τοίχο. Χωρίς να πτοείται από τις χαμηλές θερμοκρασίες του τόπου. Κάνει την χρωματική του επανάσταση πριν έρθει ο χειμώνας. Μετά θα ρίξει τα φύλλα του και θα κοιμηθεί.
Πετούνιες ακόμη αυτή την εποχή. Ένα σωρό μικρά γλαστράκια πολύχρωμα για να στολίζουν τον κήπο. Το καλοκαίρι θα είναι όμορφα εδώ, να κάθεσαι και να αγναντεύεις την ανοιχτωσιά μπροστά σου μέχρι τα Πιέρια όρη.
Τα παιδιά συνεχίζουν τη δίωξη του τέρατος, όλο και περισσότερο κόσμο συναντούμε και μάλιστα ανταλλάσουμε και χαιρετισμούς. Λες και είμαστε στο χωριό. Όχι στην απρόσωπη πόλη. Ο Μήτσος μυρίζει ότι κινείται. Μου έχει σπάσει τα νεύρα... Κατοστάρι το κάνουμε, λες και θα μας δώσουν το έπαθλο στο τέλος.
Να κι ένα πανέμορφο παράθυρο. Πατζούρια ξύλινα. Πέτρα να διακοσμεί την κάτω μεριά του. Κουρτινάκι από μέσα και στο περβάζι γλυκές σαν καραμέλα μολόχες. Στέκομαι να το κοιτάξω. Να κρατήσω καλά την εικόνα του...
Από την κάτω πλευρά του δρόμου απλώνεται η πόλη. Τα χαμηλά τα σπίτια μια ανάσα από τον κεντρικό δρόμο αλλά σου αφήνουν μια αίσθηση ότι είσαι μακρυά της. Ότι βρίσκεσαι στην εξοχή.
Τα πιτσιρίκια έλυσαν μάλλον το θέμα με το τέρας και βάλθηκαν να κοιτάζουν το Μήτσο.Ο Μήτσος που έχει βγάλει δυο πιθαμές την γλώσσα έξω και φαίνεται να έχει κουραστεί. Ε κι εγώ το ίδιο. Βόλτα είπαμε να κάνουμε. Όχι αγώνες δρόμου...
Ο σπόρος της παρέας από μακρυά με ασφάλεια κοιτάζει το Μήτσο. Τον ρωτάω αν φοβάται και απαντάει πως ναι. Του λέω ότι δεν πρέπει γιατί το σκυλάκι τώρα μάλλον νερό χρειάζεται πιο πολύ παρά φαγητό. Ο σπορούλης με κοιτάζει περίεργα... Του χαμογελώ. Μου ανταποδίδει το χαμόγελο.
Στο τελευταίο αυτό κομμάτι της διαδρομής ένιωσα πολύ όμορφα. Λες και άδειασε η ψυχή μου και καθάρισε από ότι την φόρτωνε. Μάζεξα φως, χρώματα, εικόνες όμορφες. Τα χαμηλά σπίτια για έναν παράξενο λόγο θα τα αγαπώ πάντα. Αυτά είναι στην ψυχή μου και όχι τα τεράστια εκτρώματα από μπετόν.
Τα χαμηλά τα σπίτια κρύβουν μεγάλες καρδιές. Αυτό το έχει αποδείξει η ιστορία της ζωής. Κρύβουν μεράκι, νοικοκυροσύνη, ανθρώπους μερακλήδες. Τα χαμηλά τα σπίτια, αυτά έχω πάντα μέσα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου