Εχει πέσει πολύ μοναστήρι. Πολύς καλόγερος. Πολύ ράσο. Λογικά, αφού το θέμα είναι τόσο σοβαρό. Ομως, Κύριε ελέησον. Λένε ότι κάθε χώρα έχει την πολιτική που της αξίζει. Μήπως και κάθε πολιτική έχει το σκάνδαλο που της αξίζει;
Επί δύο χρόνια, περίπου από την εποχή που ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με ένα «ροζ» DVD στον νου μας, μέχρι σήμερα που μας καταδιώκει παντού ένα μαύρο ράσο, ο κόσμος προχωράει, η ζωή προχωράει. Παντού. Οχι πάντα ευχάριστα. Ο καπιταλισμός είναι άρρωστος. Ο κρατισμός γίνεται «τρέντι». Το βαθιά συντηρητικό «μαλακό υπογάστριο» της πολιτικής και οικονομικής υπερδύναμης απειλείται από έναν μαύρο υποψήφιο πρόεδρο. Η Πάρις Χίλτον έγινε, από αλήτισσα, αδελφή του ελέους με φιλανθρωπικό προφίλ. Η Μαντόνα χώρισε. Κάπου στα υπόγεια της Ευρώπης, οι επιστήμονες επιχειρούν την αναπαράσταση της δημιουργίας του Σύμπαντος.
Κι εμείς εκεί, ράσο, μίρλα, κουτσομπολιό, μικροκομπίνες και οφσόρ. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. Αν δεν είναι ο υπουργός, θα είναι ο παπάς. Αν δεν είναι παπάς, θα είναι μια μίζα. Αν δεν είναι μια μίζα, θα είναι μια γκόμενα. Αν δεν είναι μια γκόμενα, θα είναι ένα κότερο, μια «προκλητική διαβίωση», βοήθεια.
Ακόμα και τα σκάνδαλά μας είναι σαν τα επιτυχημένα ριάλιτι. Απλά, κατανοητά, λες και είναι φτιαγμένα για να κάνουν «νούμερα» στους δείκτες τηλεθέασης. Τίποτα πιο σύνθετο, τίποτα πιο ουσιαστικό, τίποτα πιο «σοφιστικέ». Ποιος θα χαρακτηρίσει «σκάνδαλο» -και μάλιστα διαρκείας- μια παιδεία που παράγει παχουλούς παπαγάλους και μελλοντικούς ανέργους; Ποιος θα βγάλει κορώνες στα παράθυρα, επειδή οι Ελληνίδες και οι Ελληνες αρνούνται να κάνουν παιδιά, επειδή δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα; Ποιος θα χτυπηθεί, επειδή ακόμα σκοτωνόμαστε στους δρόμους σαν ζαβλακωμένες γάτες, πρώτοι με παράσημο στις λίστες των τροχαίων; Αρκετοί. Αλλά όχι τόσοι, ώστε να δημιουργηθεί αυτό που λέμε φασαρία. Δείξε μου το σκάνδαλό μου, λοιπόν, να σου πω ποια (χώρα) είμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου