Παράξενο φθινόπωρο το φετινό. Τη μια μέρα κρύο και την επόμενη λιακάδα που θυμίζει Άνοιξη. Σήμερα, τούτη την ηλιόλουστη μέρα, θα παιδέψω το χρόνο. Τον χρόνο που πέρασε, που έφυγε, που χάθηκε. Τον χρόνο που στην πραγματικότητα είναι το πένθος της χαμένης μας νιότης. Αυτόν που σε κάνει να συμφιλιωθείς με την ωριμότητα. Με την πραγματικότητα της φθοράς και του τέλους που θα έρθει. Με τον αρχαίο φόβο του χρόνου που περνά. Με πίστη σε ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν... σε ότι ωραίο έχει ο χρόνος που περνά.
Που αφήνει τα ίχνη του πάνω σε κάθε τι για να δηλώσει το πέρασμα του. Χρόνος... τικ... τακ... τικ... τακ... μέσα του εγώ, εσύ, όλοι. Κινούμαστε, ζούμε, ανασαίνουμε, γελάμε, κλαίμε, πονάμε, είμαστε ευτυχισμένοι...Στις γωνιές του μυαλού μας έχουμε κρατήσει κομμάτια του. Αναμνηστικά μιας ζωής που ζήσαμε. Και τα φυλάνε φύλακες. Καλά κλειδωμένα.Οι μακρινοί φύλακες του χρόνου που περνά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου