Σαλπάρουμε...

click.... στα γαλανά νερά...

Έπεσε το βράδυ κι εμένα με έπιασε μια διάθεση να ταξιδέψω. Κοιτάζοντας τον λαμπερό φεγγάρι έξω, το μυαλό και η καρδιά έφυγαν. Σαλπάρισαν... Μύρισαν τον άνεμο της ελευθερίας και χάθηκαν μέσα στα ανοιχτά μιας θάλασσας από αναμνήσεις. Έχετε νιώσει ποτέ μια περίεργη και παράξενη γλύκα καθώς θυμόσαστε κάτι που αγαπάτε; Noμίζω πως όλοι το έχουμε αισθανθεί κάποιες φορές. Πάμε να ταξιδέψουμε... οι θάλασσες του μυαλού μας είναι πάντα ανοιχτές. Αρκεί να μπορούμε να τις δούμε. Να μπορούμε να τις νιώσουμε. Να νιώσουμε τον άνεμο και την αρμύρα να χτυπάνε τα μάγουλα μας και να τα κάνουν να κοκκινίζουν. Όχι από ντροπή... αλλά από πόθο για να βρεθούμε κοντά σε ότι μας λείπει. Σε ότι βρίσκεται μακρυά μας και θέλουμε να φτάσουμε.

Ώρα να σαλπαρούμε...