Βραδιές που ο ύπνος δε θέλει να έρθει. Αρνείται πεισματικά. Βραδιές γεμάτες σκέψεις. Σκέψεις βουτηγμένες σε συναισθήματα ανάμεικτα. Λύπη, χαρά, θυμός, πόνος, μα και μια γλυκειά αίσθηση που στο τέλος σκεπάζει κάθε τι πικρό. Η ζωή μάτια μου θέλει να έχεις κότσια. Να τρως τις σφαλιάρες της, αλλά να σηκώνεσαι και πάλι στα πόδια σου και να προχωράς. Να μπορείς μέσα στο μαύρο να δεις το φως. Και μέσα στον πόνο να νιώθεις ευγνωμοσύνη που είσαι όρθιος και μπορείς να παλέψεις.
Θέλει να στέκεις απέναντι της και να της βγάζεις τη γλώσσα κοροιδευτικά. Να την πειράζεις συνέχεια για να μην μπορεί εκείνη να σε πειράξει. Να της γελάς που και που και να της χαρίζεις τα πιο όμορφα τραγούδια σου. Της αρέσει να τα ακούει. Φοράει τα καλά της τότε και στήνει χορό μεγάλο. Στροβιλίζεται σαν άνεμος και σε κάνει να νιώθεις μια γλυκειά ζάλη. Η ζωή είναι περίεργη μάτια μου και απρόβλεπτη, μα καλά θα κάνεις να μάθεις να τη ζεις... να τη ρουφάς... να την αισθάνεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου