Μεταμεσονύχτιες εμπνεύσεις

Έχει νυχτώσει. Κάθομαι αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου. Μια μελωδία σιγομουρμουρίζω. «Το χέρι σου δώσ μου και πάμε στου κόσμου την πιο νευρικιά διαδρομή....». Πιάνω ένα κομμάτι πηλό. Χρώμα λευκό. Σαν τις σελίδες. Τα χέρια εργαλεία. Τα χερια φωνή. Τα χέρια ήχος. Τα χέρια, ξερό τοπίο του σώματος. Ο πηλός έχει μνήμη. Δεν αντιστέκεται. Δεν σε ζορίζει. Μπορεί και μιλά αν εσύ μπορείς να τον ακούσεις.

-Φτάνει ως εδώ; Σου λέει καμιά φορά. -Κοίτα με! Μην ανησυχείς... Πιθανόν να το μετανιώσεις.

Καμιά φορά μπορείς και τον ακούς. Καμιά φορά ανοίγεις διάλογο μαζί του. Θα χαράξω αυτό το σημείο και πιο κει θα ανοίξω μια τρύπα τετράγωνη...

-Ναι αλλά αν ανοίξεις εδώ την τρύπα στην πίσω πλευρά χάραξέ μου κάτι να το βλέπεις από μέσα.

-Ναι!

-Μην με πιέσεις πολύ, αυτό το σημείο είναι πολύ ευαίσθητο...

-Καλά, καλά... ξέρω... ξέρω...

-Τώρα τι έχεις να πεις;

-Δε μιλάς; Mίλα μου! Τι να κάνω να σε διαλύσω ή να συνεχίσω;

-Θα συνεχίσω... Κάτσε, κάτσε θα προσθέσω λίγο ακόμα να σε διορθώσω μπας και μου πεις τίποτα.

Κι άλλοτε σου λέει. Κι άλλοτε τον κάνεις μια μπάλα και αρχίζεις πάλι από την αρχή. Ποτέ μα ποτέ δε θα γίνει ίδιο. Ποτέ... Άλλοτε μετανιώνεις. Άλλοτε όχι. Μαθαίνεις να μη μετανιώνεις. Μαθαίνεις να μην τον ακούς όταν δε θες. Ο πηλός, πάντα κάτι έχει να σου πει. Και κυρίως για σένα. Όχι για κείνον. Σήμερα έχεις νεύρα. Σήμερα έχεις τα χάλια σου. Σήμερα λιάστηκες πρώτα κι ύστερα ήρθες να παίξουμε. Σήμερα βαριέσαι, πάλι μια μπάλα θα καταλήξω στο σακί. Σήμερα στεναχωρήθηκες, και έκλαψες... Σήμερα είσαι τόσο ήρεμη... Όταν είμαι ήρεμη, σωπαίνει. Περιμένει... Με εμπιστεύεται.

Έχει νυχτώσει. Μπαίνω στο εργαστήριο. Μια μελωδία σιγομουρμουρίζω. «Το χέρι σου δώσ μου και πάμε στου κόσμου την πιο νευρικιά διαδρομή....». Πιάνω τον πηλό. Χρώμα λευκό. Σαν τις σελίδες. Τον πλάθω. Μια μορφή εμφανίζεται σιγά σιγά. Μια μορφή γνώριμη, αγαπημένη. Μια φιγούρα που την κάνουν τα χέρια σου να ζωντανεύει σιγά σιγά. Έτοιμη... Νομίζω πως θα σταματήσω. Μα τι έγινε σήμερα; Δεν έχεις τίποτα να πεις; Μίλα. Πες κάτι. Οτιδήποτε... Έτσι να βάλω έναν τίτλο σε αυτή τη μεταμεσονύχτια έμπνευση.

Σήμερα η χαραυγή θα σε ταξιδέψει...