Αυτή την αίσθηση, να περπατάς δίχως κανένα άγχος στους δρόμους της θεσσαλονίκης είχα να την νιώσω καιρό. Να χαζεύεις τις βιτρίνες, τον κόσμο που πάει κι έρχεται. Και που και που να πέφτει το βλέμμα σου στη θάλασσα, από τα ανοίγματα που αφήνουν οι δρόμοι. Να κάνει κρύο αλλά μην σε νοιάζει. Είμαι καλά ντυμένη, ζεστά. Το πρόγραμμα έχει καφέ και μετά βόλτα στα βιβλιοπωλεία. Στον αγαπημένο μου Μπαρμπουνάκη. Άραγε ζει ο παπαγάλος του; Θα δούμε. Έχω καιρό να τον επισκεφτώ. Σαν φοιτήτρια ήμουν θαμώνας στο υπόγειο του βιβλιοπωλείου. Ώρες ατελειώτες για να βρω ποια βιβλία θα αγοράσω. Και μετά απαραίτητα καφέ σε κάποιο ήρεμο παραλιακό μαγαζί για να τα ξεφυλλίσω στα γρήγορα.
Μια υπέροχη αίσθηση ηρεμίας έχω σήμερα. Τίποτα δεν σε κυνηγά και κανένας. Δεν μπορώ να την πω ακριβώς ευτυχία. Είναι κάτι σαν αίσθηση θάλασσας, κυμάτων, πλαφασμός και ψίθυροι. Η σημερινή μέρα μου θύμησε τα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε που γυρνούσα στους δρόμους αμέριμνη. Η ώρα δεν είχε καμμιά σημασία. Πρωί, απόγευμα ή και πολύ αργά το βράδυ. Τότε που ακόμη δεν δούλευα και έκανα όνειρα για το μέλλον, σχεδίαζα και ήλπιζα. Σα να γύρισα είκοσι χρόνια πίσω κι έχω την αφέλεια, τον ενθουσιασμό και την αισιοδοξία που είχα τότε. Αλαφράδα, άλλη λέξη δεν βρίσκω. Η αλήθεια είναι ότι με τίποτε δεν θα γύριζα πίσω. Είναι όμως όμορφο να νιώθω και πάλι έτσι. Μου δίνει ζωή...
ΥΓ. Η συνέχεια έχει συνάντηση με καλούς φίλους. Ανυπομονώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου