Η άνοιξη ήρθε (τι μπανάλ)

Ο καταναγκασμός της λιακάδας και της άνοιξης, σε μια πόλη που αυτή την εποχή της ταιριάζουν αφόρητα η συννεφιά και το ψιλόβροχο. Μια μέρα μετά την Καθαρά Δευτέρα, υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων μέσα από βιτρίνες ξύνουν μεθοδικά τα φλούο γράμματα των εκπτώσεων - το εμπόριο επανέρχεται στη φυσιολογική του κατάσταση μετά τις πιο αμήχανες εκπτώσεις των τελευταίων χρόνων. Τα φανταχτερά παστέλ χρώματα που επιτάσσει η μόδα για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2009 δεν έχουν φτάσει ακόμη, η αμηχανία στις βιτρίνες παρατείνεται.

Μαζί η αμηχανία μιας ολόκληρης εποχής σε μετάβαση. Θα κάνει κρύο το Σαββατοκύριακο λέει, προς το παρόν στους πεζόδρομους μυρίζει Πάσχα. Μια εκκωφαντική σιωπή παντού αυτές τις μέρες - όχι ότι δεν υπάρχουν σημαντικές ειδήσεις. Υπάρχουν, όμως τα άγουρα αντανακλαστικά του εντυπωσιασμού μας έχουν προς καιρού ατονήσει (πυρπόλησαν αμαξοστοιχία του ΗΣΑΠ στην Κηφισιά... ναι, κάτι άκουσα ... ).

Οσο να' ναι, βέβαια, μια ανακούφιση τη φέρνει το γεγονός ότι μπαίνουμε στη μεγάλη περίοδο των αργιών. 25η Μαρτίου, η εβδομάδα του Πάσχα και η κορωνίδα της πρωτομαγιάς, που φέτος πέφτει Παρασκευή. Θαύμα! Μαζί, όμως, χωνέψaμε και τους καταναγκασμούς που μεσολάβησαν, με πρώτη-πρώτη την αφόρητα κιτς και διεστραμμένη μέρα της γυναίκας. Είδος προστατευόμενο, που θέλει τη μέρα του, η γυναίκα θα υπέστη και πάλι την ταπεινωτική υπονόμευση μιας μέρας αφιερωμένης σ' αυτή και στην προσφορά της. Και, βέβαια, εκατοντάδες κόκκινα τριαντάφυλλα θυσιάστηκαν πάλι σε δρόμους και εμπορικά καταστήματα, για να γιορτάσουν οι κυρίες, ενώ το βράδυ της Κυριακής στα μπουζούκια και τις μεταμπουάτ αναστένάξαν τα τραπέζια από γυναικοπαρέες.


Εντωμεταξύ, ήδη το «Μαμά γερνάω» έχει αρχίσει να παίζει με ρυθμό φρενήρη στα ραδιόφωνα της πόλης - η σύγχρονη ωδή για τη γυναίκα, η Μαίρη Παναγιωταρά των 30 something. Το τρομακτικό που απομένει, είναι να αρχίσουν διάφοροι πολιτικοί και φερέλπιδες βουλευτές να αποστέλλουν μηνύματα σε υποψήφιες ψηφοφόρους ή να διοργανώνουν εκδηλώσεις για το ισχυρό-αδύναμο φύλο, προκειμένου να αυξήσουν την «πελατειακή τους βάση» ενόψει των εκλογών, που όλο τις περιμένουμε πρόωρα κι αυτές δεν έρχονται.

Οσο λοιπόν θα ξεφτάνε οι τιμές των εκπτώσεων από τις βιτρίνες και θα μπαίνουμε στη διατροφική αισθητική της Σαρακοστής τόσο θα παρατείνεται αυτή η αμηχανία, το αχ του νέου που περιμένουμε, αλλά δεν έρχεται. Τον αδιάβαστο έχει αυτή η σελίδα, ας τη γυρίσει κάποιος επιτέλους, να αρχίσουμε να γράφουμε το καινούργιο κεφάλαιο...