Πολλές φορές στη ζωή μου έχω ακούσει πως είμαι παράξενο πλάσμα. Δεν με πειράζει πια καθόλου αυτό. Ίσα ίσα, θα μπορούσα να πω πως το θεωρώ προτέρημα. Πολύ συχνά μοιάζει ακατόρθωτο το να μπορέσω να πείσω τους άλλους για πως νιώθω. Όχι, δε φταίω εγώ. Πιστέψτε με. Βλέπεται οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται, έχουν καεί και δύσκολα εμπιστεύονται πια τους άλλους. Κατανοητό. Δεν χρειάζεται όμως τελικά να πείσεις κανέναν για το πόσο αγαπάς, πόσο σου αρέσει κάτι ή πόσο σε έχει συγκινήσει ένα γεγονός που για τους άλλους δε λέει τίποτα. Αρκεί να είσαι σίγουρος εσύ, για όλα αυτά. Αρκεί να πείθεις τον εαυτό σου. Εκείνο που ξέρω καλά, είναι ότι όλα όσα νιώθω είναι μεγέθους ΧΧΧL. Ναι, υπάρχουν τόσο μεγάλα μεγέθη, όχι μόνο στα ρούχα αλλά και στο συναίσθημα. Κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα.
Αυτό το υπερβολικό πλάσμα είμαι εγώ. Έμαθα να φουσκώνω σα τη θάλασσα όταν ενθουσιάζομαι, να αγριεύω και να φουρτουνιάζω όταν κάτι με προσβάλει και να είμαι ήρεμη και γαλήνια όταν όλα κυλάνε ομαλά. Λογικές αντιδράσεις δηλαδή.
Η ζωή μου δε, κυλάει πότε σε περιόδους απίστευτης ασωτίας και πότε σε περιόδους απίστευτου κλεισίματος. Τον τελευταίο σχεδόν χρόνο βιώνω άλλη μια περίοδο με κλειστά παραθυρόφυλλα. Δε θέλω να ασχοληθώ με τίποτα, τίποτα δε με συγκινεί. Όλα τα βρίσκω βαρετά. Συνέβησαν και πολλά βέβαια. Κάποια πολύ σοβαρά. Από αυτά που νιώθεις να φεύγει το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Παρόλα αυτά προσπαθώ να είμαι όρθια. Δεν γονάτισα ούτε λεπτό.
Φαίνεται ότι μου είναι απαραίτητα αυτά τα «κενά» στη ζωή μου. Είναι ο χρόνος που δουλεύω με τον εαυτό μου, που ανασυγκροτούμαι και παίρνω τις αποφάσεις για την μετέπειτα πορεία μου.Εδώ και λίγες μέρες σκέφτομαι πως με κάτι πρέπει να ασχοληθώ. Κάτι πρέπει να κάνω για να γεμίζω δημιουργικά το χρόνο μου. Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Να κεντήσω, να πλέξω, να ασχοληθώ με κατασκευές, να υφάνω, να πλάσω με πηλό, ακόμη και το να γράψω σκέφτηκα, αλλά χαμογέλασα και το άφησα κι αυτό να έρθει στην ώρα του. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το να βιάζεις καταστάσεις. Για όλα υπάρχει η σωστή ώρα, κι εκεί που δεν βλέπεις πια τίποτα στον ορίζοντα έρχεται ένα μικρούλι φως και σου κλείνει πονηρά το μάτι. Και τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...
Πήρα κάποιες αποφάσεις. Τις δουλεύω μέσα μου. Να δω αν ειλικρινά είναι αυτές που θέλω, μιας και φως ακόμη δεν φάνηκε στον ορίζοντα. Μία από αυτές είναι ότι πρέπει να ετοιμαστώ για την μεγάλη έκθεση Δυτικής Μακεδονίας που γίνεται το φθινόπωρο. Να μην την χάσω κι αυτή. Δε θέλω να πάω πάλι με γυαλί και βιτρώ. Αυτή τη φορά θα ήθελα να κάνω κάτι πολύ διαφορετικό. Μαριονέτες ας πούμε... Φιγούρες βγαλμένες από τα παραμύθια. Χαμογελώ, θυμήθηκα ότι στην αρχαία ελλάδα οι μαριονέτες ονομαζόταν «νευρόσπαστα» γιατί κινούνταν παράξενα με τις κλωστές. Είναι ένα από τα απωθημένα μου οι μαριονέτες, πάντα ήθελα να κάνω τις δικές μου κούκλες με τις ιδιαίτερες μορφές που θα τους δώσω.
Κάτι άλλο που αποφάσισα είναι να αρχίσω να ασχολούμαι με σκιτσάκια. Και όπως είναι γνωστό, κάθε αρχή και δύσκολη. Τα πρώτα δεν με ενθουσίασαν. Θέλω πολύ δουλειά ακόμη. Περισσότερο θέλω να μάθω ότι αφορά τα χρώματα με τα οποία θα τα ντύνω. Αγόρασα τέμπερες, κηρομπογιές, έχω και ξυλομπογιές οπότε θα πειραματιστώ αρχικά με αυτές. Τις νερομπογιές θέλω να τις μάθω καλά. Με κάποιες τεχνικές δίνουν απίστευτα αποτελέσματα. Δε βιάζομαι. Έχω όλον τον καιρό μαζί μου. Θέλω να καταφέρω να κάνω το καραβάκι να έχει τις δικές του εικόνες. Μιας και τα λόγια δύσκολα βγαίνουν κάποιες φορές, θέλω να μιλάω με τις ζωγραφιές μου. Θαρρώ είναι πιο εύκολο αυτό.
Εντατική δουλειά λοιπόν και εύχομαι να δείξετε επιείκια. Μαθαίνω γρήγορα και έτσι δε θα ταλαιπωρήσω πολύ τα ματάκια σας.
ΥΓ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω από την καρδιά μου μια ευαίσθητη ψυχή, η οποία με έκανε να σκεφτώ πολύ και να αποφασίσω ότι τα χρωματιστά είναι καλύτερα από τα γκρίζα ή τα μαύρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου