Ανοιξιάτικες πινελιές

H άνοιξη άρχισε δειλά δειλά να προβάλει. Τη βλέπεις παντού. Τη νιώθεις. Την αισθάνεσαι. Γύρω, η φύση αλλάζει χρώματα. Μεταμορφώνεται. Φοράει κάτι πιο ελαφρύ κι αφήνει τα μπράτσα ελεύθερα, να τα καίει ο ήλιος. Μαζί της αλλάζουμε κι εμείς. Οι ψυχές μας νιώθουν στο φως της μέρας πιο ανάλαφρες πια. Κι ότι στο σκοτάδι τις βασανίζει, τη μέρα χάνεται. Γίνεται καπνός.

Χαμογελώ ... είμαι τελικά πολύ παράξενο πλάσμα. Κυκλοθυμικό ως εκεί που δεν φτάνει. Εναλλαγές συναισθημάτων σε κλάσματα δευτερολέπτων, σαν να προβάλλεται ταινία. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Είναι κάτι με το οποίο έμαθα να συνυπάρχω. Κάτι δικό μου, ολόδικό μου.Κάποιοι με φωνάζουν θάλασσα. Κάποιοι άλλοι, χείμαρο ορμητικό.Παρόλα αυτά, προσπαθώ να ζω το κάθε τι. Με ένταση και πάθος. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ στο λίγο. Τα μικρά και μίζερα δεν μου αρέσουν. Κι ας πέφτω πολλές φορές. Βαθιά μέσα μου ξέρω, ότι θα έρθει μια μέρα που θα μπορώ να χαμογελώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.

Το μεγαλείο του ανθρώπου είναι αυτό. Όταν πέφτει να μπορεί να ξανασηκώνεται. Και να λέει...«πάμε μπροστά καρδιά μου, μόνο μπροστά...».

ΥΓ. Αφιερώμενο σε κάποια που έκλεισε τις πόρτες της στην Άνοιξη...