O Σταύρος ήρθε απρόσμενα στη ζωή μου. Έπεσε με το πολύχρωμο αλέξιπτωτο του μπροστά μου, χαμογέλασε και ήταν σα να τον ήξερα χρόνια. Ένας άνθρωπος από αυτούς που σπάνια πια συναντάς. Καθαρός, γνήσιος. Αυτός είναι και ο λόγος που στη ζωή του παλεύει και δεν αφήνει τίποτα να του χαριστεί. Με το μεράκι του, τη θέληση του και την αγάπη του στο τραγούδι, κάνει βήματα στέρεα. Βήματα που κάποια μέρα θα τον κάνουν να είναι περήφανος για ότι κατάφερε στη ζωή του.
Τον ζήσαμε από κοντά κάποια στιγμή στα πρώτα βήματα της καριέρας του ακόμη, τότε που όλα ήταν δύσκολα. Που έκανε προσπάθειες να αναγνωρισθεί η δουλειά του. Κάτι για το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να μην συμβεί. Η φωνή του Σταύρου είναι γάργαρο νερό. Όταν τραγουδάει το ζει, το βιώνει.
Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι το απίστευτο γλέντι στον κήπο μας. Ο Σταύρος και ο πατέρας μου με τις κιθάρες και τις καθαρές φωνές τους έκαναν εκείνο το βράδυ τη γειτονιά να νιώσει τη ζεστασιά της παρέας. Ήταν μια βραδυά υπέροχη που μας βρήκε το ξημέρωμα ικανοποιημένους και χαρούμενους όλους. Λες και η μουσική είχε διώξει όλα τα σύννεφα και έφερε τον ήλιο μέσα στο σπιτικό μας.
Τις μέρες που έμεινε κοντά μας ο Σταύρος μου μίλησε για όλες του τις αγάπες. Το τραγούδι, τις ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο όπου είναι και δάσκαλος, το όμορφο ξενοδοχείο που κρατά πιο πολύ για τους φίλους που ασχολούνται με τον άνεμο. Μου σύστησε τηλεφωνικά τον καλό του συνεργάτη από τότε, Τόλη Χάρμα, έναν υπέροχο άνθρωπο. Με μια ζεστή φωνή και κάτι απροσδιόριστο που σε έκανε να νιώθεις οικεία, ακόμη κι αν δεν τον είχες δει ποτέ. Άνθρωποι απλοί μα τόσο ντόμπροι που δεν γίνεται να μην τους εκτιμήσεις.
Με τις δουλειές και τα προβλήματα του καθενός χαθήκαμε. Μάλλον έφταιξα εγώ. Δεν ήμουν και πολύ συνεπής με το Σταύρο. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκα, και παρόλο που με έψαχνε, ήμουν στον κόσμο μου. Πριν λίγο καιρό οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν. Χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα. Που έμαθα ότι πάει καλά και είναι ευχαριστημένος με τη δουλειά του. Που το τραγούδι γεμίζει πια τη ζωή του. Που τον κάνει να νιώθει σαν αλεξιπτωτιστής που πετά ψηλά στα σύννεφα.
Εκείνο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι το απίστευτο γλέντι στον κήπο μας. Ο Σταύρος και ο πατέρας μου με τις κιθάρες και τις καθαρές φωνές τους έκαναν εκείνο το βράδυ τη γειτονιά να νιώσει τη ζεστασιά της παρέας. Ήταν μια βραδυά υπέροχη που μας βρήκε το ξημέρωμα ικανοποιημένους και χαρούμενους όλους. Λες και η μουσική είχε διώξει όλα τα σύννεφα και έφερε τον ήλιο μέσα στο σπιτικό μας.
Τις μέρες που έμεινε κοντά μας ο Σταύρος μου μίλησε για όλες του τις αγάπες. Το τραγούδι, τις ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο όπου είναι και δάσκαλος, το όμορφο ξενοδοχείο που κρατά πιο πολύ για τους φίλους που ασχολούνται με τον άνεμο. Μου σύστησε τηλεφωνικά τον καλό του συνεργάτη από τότε, Τόλη Χάρμα, έναν υπέροχο άνθρωπο. Με μια ζεστή φωνή και κάτι απροσδιόριστο που σε έκανε να νιώθεις οικεία, ακόμη κι αν δεν τον είχες δει ποτέ. Άνθρωποι απλοί μα τόσο ντόμπροι που δεν γίνεται να μην τους εκτιμήσεις.
Με τις δουλειές και τα προβλήματα του καθενός χαθήκαμε. Μάλλον έφταιξα εγώ. Δεν ήμουν και πολύ συνεπής με το Σταύρο. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκα, και παρόλο που με έψαχνε, ήμουν στον κόσμο μου. Πριν λίγο καιρό οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν. Χάρηκα πολύ που τον ξαναείδα. Που έμαθα ότι πάει καλά και είναι ευχαριστημένος με τη δουλειά του. Που το τραγούδι γεμίζει πια τη ζωή του. Που τον κάνει να νιώθει σαν αλεξιπτωτιστής που πετά ψηλά στα σύννεφα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Σταύρος έρχεται γελαστός με ένα δίσκο στο χέρι, βγαλμένο από τα βαθύτερα νερά της λαϊκής μας μουσικής. Και σίγουρα, ο Σταύρος «ψαρεύει» σε αυτά τα νερά, αφού τα τραγούδια που επιλέγει για τις εκδόσεις του δεν είναι τα γνωστά συνηθισμένα και αγαπημένα από τον πολύ κόσμο. Είναι τα πιο κρυφά διαμάντια του ελληνικού λαϊκού μουσικού θησαυρού.
Έτσι, αυτή τη φορά, για τούτη δω τη δουλειά του «ψάρεψε» σπάνια κομμάτια, από αυτά που δεν παίζονται συχνά στα πάλκα (και φυσικά ποτέ στα ραδιόφωνα της διαπλοκής), από αυτά που δεν τα άκουσε καμία φορά το ευρύ κοινό και, μαζί με κάποια άλλα πιο γνωστά, καθώς και ένα-δυο πασίγνωστα (που τον εκφράζουν προσωπικά), έφτιαξε ένα «μπουκέτο» και μας το προσφέρει με ευγένεια.Και μόνο αυτό να εκτιμήσει κάποιος, του λέει «μπράβο».
Σημαντικό μερίδιο και ευθύνη στην τελική παρουσίαση έχει και η ορχήστρα, που κάθε μέλος της δείχνει να ξέρει πολύ καλά της δουλειά του.
Καλοτάξιδος ο δίσκος Σταύρο...
Έτσι, αυτή τη φορά, για τούτη δω τη δουλειά του «ψάρεψε» σπάνια κομμάτια, από αυτά που δεν παίζονται συχνά στα πάλκα (και φυσικά ποτέ στα ραδιόφωνα της διαπλοκής), από αυτά που δεν τα άκουσε καμία φορά το ευρύ κοινό και, μαζί με κάποια άλλα πιο γνωστά, καθώς και ένα-δυο πασίγνωστα (που τον εκφράζουν προσωπικά), έφτιαξε ένα «μπουκέτο» και μας το προσφέρει με ευγένεια.Και μόνο αυτό να εκτιμήσει κάποιος, του λέει «μπράβο».
Σημαντικό μερίδιο και ευθύνη στην τελική παρουσίαση έχει και η ορχήστρα, που κάθε μέλος της δείχνει να ξέρει πολύ καλά της δουλειά του.
Καλοτάξιδος ο δίσκος Σταύρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου