Δεν το είχα ξαναπάθει ποτέ στη ζωή μου αυτό. Να κρατώ το μολύβι και να τρέμει το χέρι μου. Να μην έχω τη δύναμη να ακουμπήσω τη λευκή σελίδα και να γράψω. Σα μαθητούδι, που φοβάται μην κάνει λάθος στο διαγώνισμα και πάρει κακό βαθμό. Λέξεις μέσα μου που ήθελαν να βγουν στο φως, που ήθελαν να απλωθούν όμορφα, πάνω στο λευκό χαρτί. Λέξεις καρδιάς. Λέξεις αληθινές. Κι όμως, δεν τα κατάφερα. Φάνηκα άτολμη. Φοβήθηκα μήπως οι λέξεις σκορπίσουν στο χαρτί. Μην μπερδευτούνε και χαθούν. Μα πιο πολύ φοβήθηκα, μην τις διαβάσεις και σπάσουν, γίνουν θρύψαλλα.
Δεν τα κατάφερα με το μολύβι και το χαρτί απόψε. Δεν μπόρεσα να σου γράψω αυτό το γράμμα, που τόσο ήθελα. Το έγραφα και το έσκιζα. Πολλές φορές. Μέχρι που αποφάσισα να το αφήσω. Οι λέξεις έμειναν εγκλωβισμένες μέσα μου, με πνίγουν. Τις νιώθω να χτυπούν με τις γροθιές τους για να λευτερωθούν. Μα είναι ήδη αργά. Αυτό το γράμμα, έτσι μισοτελειωμένο θα μείνει για πάντα μέσα στο συρτάρι μου. Δίχως λέξεις... ένα λευκό χαρτί. Για να μου θυμίζει πόσα είχα να σου γράψω, και δεν στα έγραψα...
ΥΓ. Το γράμμα μπορεί να μην κατάφερα να το γράψω, αλλά δεν έπαψα λεπτό να σε σκέφτομαι. Ξενυχτάω μαζί σου απόψε. Κι έχω συντροφιά τις αναμνήσεις μιας άλλης, ίδιας βραδυάς. Και τότε έμεινα άγρυπνη. Με την δική σου έγνοια. Όπως και τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου