O καιρός σήμερα είναι υπέροχος. Ένας ήλιος λαμπερός στον ουρανό φωτίζει τα πάντα. Δε θέλω να μείνω μέσα, θέλω να βγω έξω στον αέρα, να αναπνεύσω οξυγόνο. Το πιο υπέροχο μέρος για να απολαύσεις έναν καφέ είναι ο κήπος. Ο κήπος, που τούτη την εποχή είναι ολάνθιστος. Ένας οργασμός της φύσης, που σε παρασύρει μαζί του και νιώθεις να είσαι ζωντανός. Νιώθεις μυαλό και σώμα να δυναμώνουν, να ανασυγκροτούνται. Να ξαναγεννιούνται.
Μέσα σε όλο τούτο το πανηγύρι της άνοιξης δεν μπορείς να μείνει αμέτοχος. Το φως ξορκίζει κάθε μαύρη σκέψη, κάθε τι που πονάει. Κοντά στην γη νιώθεις πιο ολοκληρωμένος. Νιώθεις πως η ύπαρξη σου έχει νόημα. Έχει σκοπό. Αρκεί να βάλεις λίγο χώμα στη χούφτα σου, να αγγίξεις ένα ζουμπούλι ή να χαιδέψεις τους κορμούς των δέντρων. Ή να ακούσεις το τιτίβισμα των πουλιών τούτη την εποχή.
To βέβαιο είναι ότι δε θα ήθελα ποτέ ξανά να ζήσω στο κλουβί μιας πολυκατοικίας. Να εγκλωβιστώ μέσα σε ένα διαμέρισμα. Προτιμώ πιο απλά πράγματα. Ησυχία, ηρεμία, και έναν τόπο που να μπορεί να με κάνει να χαμογελώ. Να είμαι ευτυχισμένη. Δε θέλω ζώα μαζί μου. Αρκετά τόσα χρόνια. Τα φιλοζωικά μου αισθήματα εξαντλήθηκαν. Δεν έχω ούτε την υπομονή αλλά ούτε και το κουράγιο να νταντεύω ζώα. Τα αισθήματα μου απευθύνονται σε ανθρώπους μόνο. Μια ζωόφιλη λιγότερο δεν νομίζω να είναι τόσο τραγική ιστορία. Από μακρυά μόνο θέλω να τα βλέπω. Σε αγρούς, σε βουναλάκια. Στο φυσικό τους περιβάλλον με λίγα λόγια.
Τα λουλούδια τα αγαπώ ίσως γιατί δεν είναι απαιτητικά. Δε μιλούν, δεν παραπονιούνται. Αν τα εγκαταλείψεις απλά μαραζώνουν. Αν αντέχεις την εικόνα του μαρασμού το κάνεις δίχως καμιά τύψη. Προσωπικά δεν την αντέχω. Θέλω να τα φροντίζω. Να τα καμαρώνω βλέποντας πως μεγαλώνουν. Πως ψηλώνουν και κοιτάζουν προς το φως. Πως δίχως κανέναν ήχο μπορούν και σου λένε πολλά. Αρκεί να έχεις ανοιχτά τα αυτιά σου στους ψιθύρους της άνοιξης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου