Πολλές φορές στου δειλινού τη μυστική την ώρα όταν γυρνώ με τη ψυχή συλλογισμένη, βγαίνει μπροστά μου μια άυλη χώρα. Μια χώρα σιωπηλή μα πάντα φωτισμένη... Τα σπίτια της είναι κλειστά κι είναι παλιά. Όμορφα και ζεστά μέσα στο βράδυ. Κλωνάρια ξεβγαίνουν μες απ' τις αυλές, τις ανθισμένες, στους τοίχους, στα κατώφλια τους φυτρώνουνε λουλούδια. Κι οι στέγες μες στο κόκκινο του πάθους είναι ντυμένες.
Έτσι είναι. Κι άλλα τα 'χα δει θαρρώ στα μαύρα ξένα, άλλα δω πέρα στο χωριό και κάποια στο νησί μου, κάποια στο δρόμο του γιαλού, σε χρόνια ευτυχισμένα κι όλα τους, όλ' η χώρα αυτή μου λέει για τη ζωή μου...
Α! καθώς μπαίνω στ' όμορφα τα βραδυνά στενά της, κανένας δεν υπάρχει πια να βγει να μ' απαντήσει, εγώ είμαι η μόνη κι η στερνή που τα περνώ, διαβάτης. Θυμάμαι αγάπες, σβήνεται το λίγο φως στη δύση...
Σβήνεται αγάλια, ολότελα... Κι η χώρα η θαμπωμένη, μαζί με κείνο σιωπηλή βυθίζεται μακριά μου...
Γυρνώ σκυφτή...τριγύρω μου δε μένει παρά η νυχτιά.
H σκοτεινιά κι η ατέλειωτη ερημιά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου