Μικρή απόδραση

Η μεγαλύτερη δοκιμασία στις σχέσεις των ανθρώπων, πιστεύω ότι είναι ο χρόνος. Ότι αντέχει, σημαίνει ότι είχει γερά θεμέλια. Στις φιλίες είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτική. Όχι στους γνωστούς, για τους φίλους μιλάω. Αυτούς που είναι κοντά σου, που σου δείχνουν το αληθινό τους ενδιαφέρον, που νοιάζονται για σένα. Θαρρώ πως στη ζωή μου συνάντησα λίγους. Και δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Το έχω πει πολλές φορές άλλωστε, η καρδιά μου δεν χωράει πολλούς. Σε κάποιους αυτό ακούγεται κάπως. Μα είναι η δική μου αλήθεια.

Στην καρδιά μου έχω λίγους ανθρώπους, και τους προσέχω σαν πολύτιμο θησαυρό. Αυτό για τους φίλους, οι αγάπες είναι ανεκτίμητης αξίας...

Ο Άρης πέρασε από όλα τα crash test που του έκανα. Στην αρχή δεν τον εμπιστευόμουν καθόλου. Μαζί του ένιωθα ανασφάλεια. Ο καιρός όμως έδειξε πως ήμουν λάθος. Σιγά σιγά ο Άρης κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Άφησε να φανεί τι κρύβει βαθιά μέσα του. Είναι ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, όσο κι αν θέλει να το παίζει αγριάνθρωπος. Δεν με φοβίζει καθόλου και κάθε φορά που τον βλέπω χαίρομαι ιδιαίτερα.

Χτες το πρωί κι ενώ ακόμη κοιμόμουν με πήρε τηλέφωνο. Σε κάποια στιγμή έκλεισε. Μέσα στον ύπνο μου δεν κατάλαβα τι έγινε. Κόπηκε η γραμμή, το έκλεισε εκείνος... πάντως το ομολογώ, ξανακοιμήθηκα. Μετά από ώρα, δεν ξέρω πόση, ξανατηλεφώνησε. Ήταν Κοζάνη και αυτό ήταν μια ωραία έκπληξη μιας και την προηγούμενη που είχαμε μιλήσει δεν είχε πει ότι θα 'ρθει.

Είχαμε καιρό να τα πούμε από κοντά. Σχεδόν έναν χρόνο. Και φαίνεται πως είχαμε πολλά να συζητήσουμε. Ο καιρός δεν ήταν ιδιαίτερα ζεστός αλλά ένας καφές στην λίμνη, ήταν μια θαυμάσια ιδέα. Έτσι βρεθήκαμε στη Νεράιδα, να ατενίζουμε πότε το γαλανό και πότε το γκρίζο του νερού και να απολαμβάνουμε τον καφέ μας στην ηρεμία του χωριού.

Με συζήτηση για σοβαρά αλλά και πιο χαλαρά θέματα. Θυμήθηκα την εκδρομή στο Παλαιογράτσανο. Που τον περίμενα με τη βερμούδα κι εκείνος ήρθε ντυμένος στην πένα. Αλλά και την εκδρομή στην Μαρώνεια. Σε κείνη την όμορφη γωνιά της Θράκης, που ξέρω ότι αγαπά πολύ. Θυμήθηκα πως του έβαλα φωτιά στο αμάξι, κι ενώ εγώ ήθελα να με καταπιεί η γη, εκείνος χαμογελούσε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Θυμήθηκα το παγωτό που μας έφερε όταν πήγε εκδρομή σε ένα βουνό... δε θυμάμαι πια το όνομα του. Είχα πολλά να θυμηθώ. Στιγμές όμορφες, άσχημες μιας και τρωγόμαστε σαν τον σκύλο με τη γάτα συχνά. Δεν κρατάει όμως αυτό. Το ξεπερνάμε γρήγορα και πάλι χαμογελάμε.

Ετούτη την φορά θέλω να πιστεύω πως όσα είπαμε θα γίνουν. Πως ότι συζητήσαμε θα πάει καλά. Πως επιτέλους για μια φορά θα σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και θα μας αφήσει ήσυχους να κάνουμε όσα ονειρευόμαστε....

Πέρασα όμορφα στην μικρή αυτή απόδραση με τον Άρη και εύχομαι να το ξανακάνουμε.


Τα χωριά στην απέναντι όχθη της λίμνης, μοιάζουν τούτη την εποχή απόκοσμα, δίχως χρώμα... σαν μολυβιές γκρίζες πάνω στα βουνό...


Η λίμνη, σαν ένα τεράστιο γκρίζο υδάτινο χαλί, αφήνει μια αίσθηση κρύα και παγωμένη στην άνοιξη που ήρθε...


Τα σύννεφα μαζεμένα πάνω από τα Πιέρια, κάνουν τον ουρανό να μοιάζει με μια τεράστια μαρέγκα... Λίγο πράσινο μόνο στον κάμπο δίνει μερικές πινελιές πιο ανάλαφρες...


Το Αρχοντικό, ένας καφές εκεί σε κάνει να χαλαρώσεις και να δεις τη ζωή με μια άλλη, εντελώς διαφορετική ματιά. Να τη δεις με πιο πολύ χρώμα κι ας επιμένει εκείνη στο γκρίζο...


Η φράουλα, έγραφε ο κατάλογος είναι το φρούτο του έρωτα. Αυτό γνωστό... Το ότι υπάρχει σοκολάτα με γεύση φράουλα δεν γνώριζα ... τι άλλο θα δούνε τα ματάκια μας και θα γευτεί ο ουρανίκσος μας...


Στο χωριό δεν κυκλοφορεί ψυχή, άλλωστε με τόσο κρύο που έχει οι επισκέπτες είναι λιγοστοί. Ένα όμορφο φανάρι με θέα τη λίμνη...


Μια πανοραμική άποψη του χωριού χαμηλά δίπλα στη λίμνη. Εδώ το πράσινο είναι πιο έντονο απ' ότι στα βουνά απέναντι... είναι και πιο μικρό το υψόμετρο...


Μέσα στο χορτάρι, μικροσκοπικά σιέλ λουλουδάκια δίνουν μια όμορφη νότα και σπάνε την μονοτονία του πράσινου. Θα είναι όμορφα σε λίγο εδώ πάνω, όταν η άνοιξη μπει για τα καλά...


Στην πίσω μεριά του χωριού τα χρώματα είναι λιγότερο θαμπά. Το γαλάζιο και το πράσινο δίνουν μαθήματα ιχνογραφίας στη μέρα που αρνείται να χαμογελάσει...


Οι εναλλαγές των χρωμάτων είναι αστραπιαίες. Γκρίζο, άσπρο, μολυβί, γαλάζιο και πράσινο σε μια συνεχόμενη μάχη. Η φύση στην παλέτα των χρωμάτων είναι αξεπέραστη...


Άλλο ένα τοπίο που θυμίζει νησί. Αυτό το απόκρημνο της πλαγιάς που τα δέντρα λες και αγγίζουν το νερό μου αρέσει πολύ...



Μέσα από τα κλαδιά μιας αμυγδαλιάς, που δε φαίνεται να βιάζεται να ανθίσει. Ξέρει ότι ο χειμώνας ακόμη δεν έφυγε...


Μια απίστευτη ηρεμία επικρατεί σε όλο το χωριό. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, δεν υπάρχουν πουθενά. Ούτε καν κάποια γάτα δεν τριγυρνά στους δρόμους...


Ένας τενεκές βαμένος κεραμιδί, να ταιριάζει με τη σιδερένια πόρτα στο κατώφλι. Με άγρια λουλούδια του αγρού στο χώμα του, είναι στην είσοδο του ασπρισμένου σπιτιού. Πάσχα ζυγώνει και οι νοικοκυρές περιποιούνται τις εισόδους και τα λουλούδια τους...


Καμιά αλλαγή στο σκηνικό του καιρό. Δεν έχει διάθεση να αλλάξει ρούχο σήμερα. Τσουχτερό κρύο που σου τρυπά τα κόκκαλα...


Να και μια βιαστική νυφούλα... Πανέμορφη μέσα στα λευκά άνθη της. Μακάρι να την αφήσει ο καιρός να χαρεί...


Εδώ θυμήθηκα την αγαπημένη μου σταγονίτσα... είπα να της βγάλω μια φωτογραφία από ένα λουλουδάκι του αγρού, και να της το χαρίσω. Δεν ξέρω πως λέγεται. Μπορούμε όμως να το πούμε... «μη σε μέλλει»...


Οι νέες προβλήτες στον Ναυτικό όμιλο φαίνονται από ψηλά. Το καλοκαίρι θα είναι γεμάτες κόσμο που θα κολυμπάει ή θα ασχολείται με το αγαπημένο του σπορ. Ακόμη, έχουμε καιρό όμως...


Ένας εντυπωσιακός θάμνος σε σκούρο κίτρινο χρώμα δίνει στο ολόασπρο σπιτάκι μια πινελιά άνοιξης. Για να αρχίσει να ετοιμάζεται κι αυτό...


Στους κήπους άσπρες παιχνιδιάρικες μαργαριτούλες άρχισαν να ανθίζουν. Μου αρέσει πολύ το λευκό στα λουλούδια...


Άσπροι και κίτρινοι υάκινθοι... υπέροχη εικόνα... Ο παππούς που είναι μέσα στον κήπο μας χαιρετά και μας χαρίζει ένα μεγάλο και ζεστό χαμόγελο...


Φράχτες, ζωγραφισμένα πυθάρια, ανθισμένες αμυγδαλιές, τι να πρωτοθαυμάσεις... Όλα είναι όμορφα εδώ πάνω...


Μμμμ... μέχρι και στα πεζοδρόμια συναντάς ανθισμένα αγριολούλουδα. Σε υπέροχες αποχρώσεις του λιλά και του μωβ...


Μια πρωτότυπη πινακίδα... Η φωλιά με τους πελαργούς των παιδικών μας χρόνων... γιατί τώρα χάθηκαν κι αυτοί...


Στο κατέβασμα από τη Νεράιδα, ανάμμεσα στα πεύκα με θέα τον κάμπο που απλώνεται απέναντι... η λίμνη ακόμη δεν φαίνεται...


Η λίμνη με διαφορετικές αποχρώσεις στα νερά της. Τα σύννεφα τα κάνουν να αλλάζουν μοναδικά τα χρώματα τους...