Τι κι αν ο καιρός έχει πεισμώσει και δε λέει να ζεστάνει. Τη ζεστασιά μπορείς να την απολαύσεις από απλά πράγματα που μπορεί να κάνεις στην καθημερινότητα σου. Είναι εκείνες οι μικρές στιγμές που νιώθεις τη γαλήνη να πλανιέται στον αέρα. Χιονίζει από το πρωί σήμερα και ο κόσμος είναι μαζεμένος στα σπίτια του. Ξύπνησα νωρίς σχετικά. Και κατεβαίνοντας κάτω στη μαμά έσπασε η μύτη μου από τις μυρωδιές. Μα τι κάνει σκέφτηκα, πρωί πρωί... Μύριζε κάτι σαν κέικ, βανίλια, πορτοκάλι, και είχε μοσχοβολήσει η γειτονιά.
Ούτε κέικ, ούτε βανίλιες δεν ήταν τελικά. Γλυκό φράουλα έκανε η μητέρα μου και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Και έκανε και λικέρ με ένα απίστευτο χρώμα. Βαθύ κόκκινο. Του πάθους. Έκανε και μπακαλιάρο τηγανητό, σαλονικιώτικο στη συνταγή που χρόνια κάνει τώρα καθώς και σκορδαλιά με ψωμί και καρύδια. Και ευτυχώς σήμερα έχω πάρει άδεια από τη σημαία και θα μπορέσω να δοκιμάσω απ όλα. Γιορτή είναι άλλωστε. Μην το χοντραίνουμε το πράγμα με τις δίαιτες.
Κόσμος άρχισε να έρχεται. Είναι και η μέρα σήμερα. Ποτέ δε μένει άδειο το σπίτι. Πάντα ανοικτό. Έτσι έμαθε να είναι, με τις πόρτες του ανοικτές σε όσους έχουν καθαρή ψυχή. Γιατί, μην γελάσετε, αλλά ακόμη κι ένα σπίτι μπορεί να καταλάβει ποιος έχει καθαρή ψυχή. Τον κάνει να νιώθει άνετα όταν τον συμπαθήσει, αλλιώς τον κάνει να κάθεται σε αναμμένα καρφιά.
Θα αφήσω τα μελαγχολικά, δεν είναι τώρα η ώρα. Θα απολαύσω το γλυκό μου και θα χαζέψω το χιόνι που πέφτει και τα έχει ασπρίσει όλα έξω. Θα δω και τους φίλους που ήρθαν και θα περάσει ευχάριστα το απόγευμα αυτό. Δίχως έγγνοιες, δίχως σκέψεις. Σκέτη φράουλα και παγωμένο νερό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου