Γειά σου...

«Πληκτρολογώ ένα Geia sou και πατάω μετά το send. Είναι πολύ δημοκρατικό. Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Η μαμά μου λέει πως έτσι γινόταν παλιά και στα πάρτι. Εβαζες στο μάτι μια κοπέλα, την πλησίαζες και «χορεύουμε;» της έκανες, χωρίς άλλες επισημότητες ή συστάσεις. Η γενιά της μαμάς μου τα κατάργησε αυτά. Γκρέμισε τα τείχη μεταξύ των ανθρώπων και έφερε τη δημοκρατία στην πράξη. Να δούμε η δικιά μου γενιά, λέει, τι θα κάνει. Geia sou, μου απαντάει η οθόνη σε χρόνο μηδέν. Βρήκα παρέα, yes!...»


Στο καινούριο μυθιστόρημα της Τατιάνας Αβέρωφ «Θράσος», ο λόγος ανήκει αποκλειστικά στον δεκαεξάχρονο Θρασύβουλο. Εναν έφηβο περισσότερο ευαίσθητο παρά θρασύ, ένα μοναχικό παιδί κατά βάθος, του οποίου η καθημερινότητα ορίζεται από τη διαδρομή σπίτι-σχολείο- Διαδίκτυο και από την ταραχή που κυριεύει όλους σχεδόν τους συνομηλίκους του καθώς σμιλεύουν μια ταυτότητα που θα τους ξεχωρίζει από τους άλλους.

Μοναχογιός εκπαιδευτικών και εγγονός σπουδαίου ηθοποιού που η πολιτεία εξακολουθεί να τιμάει, ο Θράσος ξεφεύγει από τις μονότονες νουθεσίες της μάνας του, την εκνευριστικά χλομή παρουσία του πατέρα του και τα -θαμπά στα μάτια του- μεγαλεία του παππού του, ρίχνοντας μποτίλιες στον ωκεανό του Ιντερνετ κι αναζητώντας θέμα για το μυθιστόρημα που τον ωθεί να γράψει η φιλόλογός του. Κι όπως απλώνει στον κομπιούτερ τις σκέψεις και τις γκάφες του, λαχανιαστά, συνειρμικά και με περίσσευμα αυτοσαρκασμού, γινόμαστε μάρτυρες όλων των παρεξηγήσεων και των παραλογισμών που, σύμφωνα με την Αβέρωφ, «συγκροτούν τη βασανιστική περιπέτεια του να μεγαλώνεις».


Η περιπέτεια της εφηβείας

Με σπουδές ψυχολογίας και πολυετή θητεία ως σχολική ψυχολόγος, η δευτερότοκη κόρη του Ευάγγελου Αβέρωφ πρωτοεμφανίστηκε με το «Ξέφωτο» (2000), έργο εμπνευσμένο από την ιστορία της οικογένειάς της στο τουρκοκρατούμενο Μέτσοβο, κι ακολούθησαν τα «Αύγουστος» και «Ανοιχτή γραμμή», με αρκετά δάνεια από προσωπικά της βιώματα και τα δύο. Αυτή τη φορά, ωστόσο, «δεν επιδίωξα να λύσω δικά μου ζητήματα», λέει. «Για την προσωπική μου ευχαρίστηση και μόνο, θέλησα να δοκιμάσω ένα πιο σύγχρονο στυλ γραφής. Κι έτσι βάλθηκα να ταξιδεύω με τον Θράσο στην εποχή της ασυγκράτητης ορμής και της παραλυτικής ταυτόχρονα αβεβαιότητας, στην εποχή της εφηβείας όπου το μοτίβο δύναμης-ανημπόριας παίρνει διαστάσεις εκρηκτικές!».

Η ίδια στα 16 της πάλευε να ταιριάξει μέσα της δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. «Οπου κι αν πήγαινα, λόγω ονόματος, ξεχώριζα. Σε πείσμα μιας γενικότερης καχυποψίας, ο πατέρας μου ήταν ασυνήθιστα δημοκράτης ως γονιός. Για παράδειγμα, ποτέ δεν νοιάστηκα για τους βαθμούς μου - το σχολείο ήταν φρίκη έτσι κι αλλιώς. Ομως στο σπίτι μας απέφευγα να καλώ τους φίλους μου, ήξερα πως η τυπικότητα που επικρατούσε σ' αυτό θα τους έδιωχνε. Φανταστείτε, είχα ακόμα γκουβερνάντα! Κι αποδείχτηκε η καλύτερη σύμμαχός μου στο πρώτο μου ραντεβού...».


Μην κόβεις τις γέφυρες

Ενα ραντεβού στα τυφλά αποτελεί και τον βασικό άξονα της πλοκής του «Θράσου». Ο υπολογιστής είναι το μόνο σημάδι ότι το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στις μέρες μας. Οι αναφορές σε μουσικές, ταινίες ή στην περιρρέουσα κοινωνική ατμόσφαιρα, απουσιάζουν. «Αν ο Θράσος ήταν ροκάς, δεν θα μπορούσα να αποδώσω τον προβληματισμό του. Μου φάνηκε πιο βολικό να τον προικίσω με λογοτεχνικές φιλοδοξίες», ομολογεί η Αβέρωφ. Κι επειδή καραδοκούσε μέσα της ο φόβος μήπως οι συνομήλικοί του είναι στην πραγματικότητα... πιο μωρά, επέστρεψε για λίγους μήνες ως ακροάτρια στα θρανία ιδιωτικού λυκείου, μέχρι που οι ανησυχίες της διαλύθηκαν.


Θα μπορούσε άραγε ο ήρωάς της να ήταν ανάμεσα στους εξεγερμένους του περασμένου Δεκέμβρη; «Υποθέτω πως ναι. Πολλά παιδιά βγήκαν τότε πρώτη φορά στους δρόμους, πρώτη φορά ένιωσαν πως θα 'χουν παρέα διαμαρτυρόμενα». Το βιβλίο της πάντως δεν απευθύνεται σε νεανικό κοινό - «άλλωστε δεν ξέρω κανέναν νέο που να διαβάζει». Οι ενήλικες όμως θα εντοπίσουν στις σελίδες του το μυστικό: «Τον έφηβο είναι αδύνατον να τον κατευθύνεις. Ο,τι ήταν να κάνεις, το 'κανες νωρίτερα. Σημασία έχει να του συμπαραστέκεσαι, να μην κόβεις τις γέφυρες, να μην κάνεις ζημιά».