Το τρένο στάματησε στο Αμύνταιο. Εκεί θα περίμενε τη γραμμή της Φλώρινας, θα κολλούσαν τα βαγόνια και θα συνεχίζαμε. Δέκα λεπτά στάση και το σκεφτόμουν να κατέβω για τσιγάρο. Έξω έκανε κρύο. Χάζευα από το παράθυρο και ξαφνικά... δεν είναι δυνατόν! Είδα έναν γνωστό μας. Ο Σίμος δουλεύει εδώ, είναι σταθμάρχης. Δεν ήξερα βέβαια ότι έχει απόψε βάρδια αλλά μόλις τον είδα και μας είδε έφυγα σφαίρα έξω. Μπήκαμε μέσα στο σταθμό που είχε ζέστη και τα είπαμε. Χάρηκε και χαρήκαμε που τον συναντήσαμε. Είχα να τον συναντήσω από τις απόκριες.
Τον έκανα άνω κάτω τον άνθρωπο. Να βάλει καπέλο, να βγει έξω, να πάρει πόζα να τον φωτογραφήσω. Αλλά ξέρω ότι εκείνος το χάρηκε. Είναι όμορφα να βλέπεις δικούς σου ανθρώπους σε κείνη την ερημιά. Οπότε χαλάλι η ταλαιπωρία. Το τρένο της Φλώρινας ήρθε, έμενε να ενώσουν τα βαγόνια και είμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
Ο καημένος κοιτάει γεμάτος απορία... Φωτογράφιζα προς τα πέρα τους δυο σιδηροδρομικούς που μιλούσαν, και με είδαν. Με ρώτησαν χαμογελαστοί αν έχει και ήχο η μηχανή. Τους είπα όχι και είπαν γελώντας, ευτυχώς! Θα σας βάλω στο ίντερνετ, στο μπλοκ μου τους δήλωσα και μου έδωσαν την άδεια. Ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι, με πλατύ χαμόγελο και χιούμορ. Μια χαρά τους βρίσκω τους ΟΣΕ δίτες.
Χαιρετήσαμε το Σίμο και ανεβήκαμε και πάλι στο τρένο. Σε λιγότερο από ένα μισάωρο, είχαμε φτάσει. Στο μεταξύ ειδοποιήσαμε τους φίλους μας. Μην τους έρθει και πολύ ξαφνικό. Οι χαρές που κάνανε δεν περιγράφονται. Το ταξίδι ήταν τέλειο. Φτάσαμε δίχως να το καταλάβουμε. Στο σταθμό μας περίμεναν τα παιδιά. Η συνέχεια στο σπίτι...
(συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου