click ... στον μπαξέ
Τίποτα δεν είναι σαν τη Σαρακοστή. Φουντώνει ο αγρός, το χώμα μυρίζει ανυπομονησία για το σούρσιμο των ερπετών, τα χαμομήλια ξεγελιούνται κι ανθίζουν, θυμάται κι ο Μάρτης ότι είναι παλουκοκαύτης και αγριεύει. Το Πάσχα κάπου στο βάθος, με τη σιγουριά του Απρίλη. Κάποιοι το περιμένουν για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, το κόκκινο αβγό συγκινεί ακόμη τον Νεοέλληνα της υπερκατανάλωσης, μοσχοβολά ο μενεξές ίσα ίσα να θυμηθούν -όσοι λίγοι πια θυμούνται- τους Χαιρετισμούς των Παρασκευών. Χθες ήταν οι πρώτοι κι ο καιρός περνά βαρύθυμα μες στην αβεβαιότητα της πραγματικότητας και των φημών.
Το ερώτημα που πλανιέται; Θα μας βρουν τα χειρότερα; Φυσικά ουδείς Ελλην κατά βάθος πιστεύει στη θρυλούμενη ένδοια. Μας αρκούν -ώς ένα σημείο- η παρηγοριά της λιακάδας, η ποδοσφαιρική αέναη ευεξία και ο θυμός που αναπαράγει φιλάρεσκα η τηλεόραση τα βράδια. Πολλοί θυμώνουν προκαταβολικά από άμυνα. Αλλοι περιμένουν να φτάσει το σκατό έξω από την πόρτα τους για να θυμώσουν. Η Δημοκρατία αυτεπάγγελτα θριαμβεύει και οι κανίβαλοι τρίβουν τα χέρια τους.
Ηλιθίως, παρακολουθώ και απορώ με τις ταινίες που βλέπω στο dvd πόσο υποκριτική είναι η κινηματογραφική βιομηχανία με τα ναρκωτικά που έτσι κι αλλιώς αποτελούν το σταθερό της μότο. Σιγά σιγά αρχίζω να πιστεύω ότι η χολιγουντιανή ηθική -πάνω στο θέμα της κόκας, ας πούμε- αποτελεί παρενέργεια του εθισμού όλων αυτών που παράγουν με πάθος την υποκρισία και τον χαριτωμένο διδακτισμό.
Ακούω πολλά και για μας εδώ, αλλά δεν τα πιστεύω. Ολα στον τόπο μας υποτίθεται ότι είναι υπό έλεγχο... και άλλες ανοησίες που αυτόν τον καιρό πέφτουν στο κενό μαζί με το κέφι μας. Εξουσιαστές, αντιεξουσιαστές, ιπτάμενοι υπουργοί και άλλοι τέτοιοι γεμίζουν την ιδιότυπα αφόρητη ενημέρωσή μας... και η μοναξιά κατοχυρώνεται ηχηρά πλέον. Κάποτε είχε σιωπηλή συμπεριφορά. Οι σιωπές σήμερα δεν ανήκουν καν στους νεκρούς. Ολοι είναι δικαιολογημένα εξοργισμένοι και επιθετικοί. Ολοι θέλουν να πυροβολήσουν τουλάχιστον εκατό άτομα. Ολοι ονειρεύονται την πολτοποίηση των καθ' έξιν «κακών». Ολοι λατρεύουν την αυτοδικία όπως έκανε παλιά ο Τσαρλς Μπρόνσον στις ταινίες εκδίκησης άνευ πολλών διαδικασιών.
Ολοι θέλουν να γιορτάσουν τον πιο επίφοβο συντηρητισμό, αλλά η γοητεία της ασυδοσίας, φαίνεται, καλά κρατεί μες στην πολυδιάστατη κουρελού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι έτσι ο γρίφος «ποιος αντέχει παραπέρα» περνά από εβδομάδα σε εβδομάδα επιτυχώς αξεδιάλυτος. Κι όπως σημείωνε προχθές και ο ΚΥΡ στη σελίδα του στο κυριακάτικο «Βήμα», «ΜΑΚΑΡΙ σ' αυτή τη χώρα η οικονομία να λειτουργούσε όπως η παραοικονομία της και το κράτος να λειτουργούσε όπως το παρακράτος της...».
Σαν να μην μου έφτανε η υποτυπωδώς ελεγχόμενη κατάθλιψη, πέφτω και σ' ένα αποκαλυπτικής θλίψης ντοκιμαντέρ που διάλεξα από το «ντιβιντάδικο». Τίτλος; «Ο δικηγόρος του διαβόλου» με θέμα τα έργα, την καπατσοσύνη και βέβαια την εξυπνάδα του Γαλλοβιετναμέζου δικηγόρου -συνηγόρου αρκετών «καταραμένων» αυτής της ζωής- του Ζακ Μπερζές. Σας το συνιστώ για να γευθείτε τη σαλάτα των νόμων, της δικαιοσύνης και των απανταχού υπερασπιστών της «ελευθερίας» της ασυδοσίας, του ζόφου κ.λπ. Πελάτες του κ. Μπερζές, πάμπολλοι δημοφιλείς «φονιάδες» με υπέρβαση στην ηθική του ασαφούς ανθρώπινου τοπίου. Καλή ώρα όπως ο περιβόητος Κάρλος αλλά και ο Μπάρμπι, ο ναζί χασάπης της Λιόν. Ο Ζακ Μπερζές με άνεση και χάρη αντιπαρέθετε στη γαλλική δικαιοσύνη τα όσα διέπραξαν οι Γάλλοι στους Αλγερινούς πριν από την ανεξαρτησία τους κι άλλα πιο προκλητικά για τη γαλλική μνήμη...
Δύο ώρες καμάρωνα την αμφισημία της έννοιας του δικαίου εισπνέοντας τον ανήσυχο καπνό του πούρου του Ζακ Μπερζές κι άκρη δεν έβγαλα παρ' εκτός που ζήλεψα μια αναγεννησιακή ταπισερί πίσω από το γραφείο του.
Η Σαρακοστή όμως προχωρεί ερήμην των παθών της ανθρώπινης φάρας, της επάρατης τεχνολογίας κι όλων αυτών των δήθεν επικοινωνιακών μαραφετιών που μας κατέστρεψαν. Λίγο ο μενεξές, λίγο η λιακάδα, λίγο η πάνδημη αηδία για τους αχυρένιους ηγέτες, λίγο η γκρίνια, λίγο η μέρα που κερδίζει σε βάρος της νύχτας, ο καιρός περνά. Δεκαπέντε χρόνια από το 1994 που η Μελίνα πέρασε το μεταξένιο «Τοπ καπού» της ιδιωτικής της αιωνιότητας. Μ' ένα σάλτο φωτός. Αφήνοντας σε μας τα υπόλοιπα της αθεράπευτης νοσταλγίας και της φθοράς. Στο μεταξύ όλο και περισσότεροι γνωστοί μού φαίνονται άγνωστοι, έτσι που άσπρισαν τα φρύδια τους...
Εννοείται πως κι αυτοί με κοιτάζουν καχύποπτα. Η άνοιξη... η Ελλάς... το Σύμπαν...
Γράφει ο Γιάννης Ξανθούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου