Η άνοιξη είναι πάντα απρόβλεπτη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει. Ξύπνησα νωρίς σήμερα. Κατευθύνθηκα προς το παράθυρο. Ο ήχος που ερχόταν απ έξω γνώριμος και αγαπημένος. Βρέχει στη γειτονιά μας...
Κοιτάζοντας τον συννεφιασμένο ουρανό, η σκέψη ταξίδεψε μακρυά. Νότια. Σε ένα νησί που αγαπώ. Που έχω στην καρδιά μου και που πολλές φορές το σκέφτομαι. Εντελώς ασυναίσθητα άρχισα να σιγοτραγουδώ ... «Γιώτα, κάπα, λάμδα, μι ...πόσο αξίζει μια στιγμή...». Μια στιγμή που πέρασε, μα μένει χαραγμένη για πάντα στο μυαλό. Με μελάνι ανεξίτηλο, που δε θα σβήσει ποτέ.
Τον τελευταίο καιρό δίχως να το προκαλώ έχω μια τέτοια στιγμή συνέχεια μπροστά στα μάτια μου. Όσο πιο πολύ την βλέπω τόσο πιο πολύ μοιάζει σαν να είναι όνειρο. Τόσο πιο πολύ την αμφισβητώ και δεν το πιστεύω ότι την έζησα. Είναι από τις φορές που ίσως όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί ... «μα είναι δυνατόν να έζησα εγώ κάτι τόσο όμορφο;».
Χαμογελώ ... όχι, δεν ήταν όνειρο. Την έζησα, την ένιωσα και νιώθω να με τυλίγει ζεστά. Ο καφές μου κοντεύει να τελειώσει. Ώρα να ετοιμαστώ. Η μέρα που ξεκινά, θα είναι όμορφη, κι ας κλαίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου