Μετρώντας προβατάκια...

Είναι η ώρα που λες άντε ας κοιμηθώ και λίγο. Φοράς το νυχτικό σου, εκείνο με τα λαχανί αγελαδάκια το πολύ σέξυ, ετοιμάζεσαι και πέφτεις στο παγωμένο κρεβάτι. Μετράς προβατάκια, αρνάκια, μη σου πω και μαιμουδάκια αλλά ο ύπνος είναι φευγάτος. Δε λέει να έρθει. Καρφώνεις τα μάτια στο ταβάνι, μπας και ζαλιστείς, αλλά μάταια. Ουφ... Παίρνεις διαβάζεις λίγες αράδες από το βιβλίο που έχεις αρχίσει, μήπως και σε ζαλίσει αυτό εντέλει. Δε γίνεται τίποτα, κάτι πρέπει να κάνεις. Το να είσαι καρφωμένη σε ένα παγωμένο κρεβάτι δίχως να κάνεις τίποτε είναι εκνευριστικό.

Ααααααα, το βρήκα! Θα σκεφτώ! Μιας και όλη μέρα δεν σκέφτομαι καθόλου, ακόμη λίγη σπατάλη φαιάς ουσίας δεν θα μου κάνει κακό. Και ξεκινώ...

Να αγοράσω εκείνες τις μπογιές που είδα σήμερα. Ο ζουζούνος μου άραγε τι να κάνει; Θα κοιμάται, θα είναι στα ζεστά; Aλήθεια, πόσο του μηνός έχω ραντεβού ξανά στον οδοντιάτρο; Aύριο είναι αργία, θα ξυπνήσω αργά. Εμ, έτσι πως πας, αργά φυσικά θα ξυπνήσεις. Χμ, εκείνο το background πως διάολο μπαίνει τελικά; Na θυμηθώ να ρωτήσω τη Λένα. Λες ο ζουζούνος μου να ξεκουραστεί αύριο; Tι θα φάει η μαμά που εκείνος ο παρανοικός γιατρός της είπε ότι απαγορεύονται σχεδόν τα πάντα; Όλο και κανένας θα έρθει αύριο μέρα που είναι. Γλυκό έχουμε; O Μήτσος πάλι έχει αγριέψει τελευταία και το παίζει μάγκας. Πόσους βαθμούς να έχει άραγε έξω; Να θυμηθώ να σβήσω το καλοριφέρ. Αυτές οι νερομπογιές έχουν πλάκα! Που να είναι άραγε εκείνες οι ζωγραφιές που μου είχε κάνει δώρο ένας τουρίστας στην Κρήτη; Να κάνω αποτρίχωση μεθαύριο. Και να βάψω τα μαλλιά μου. Εκείνο το φόρεμα που πήρα είναι τέλειο! Τι θα γίνει με τη ζωή μου τελικά; Να σηκωθώ να πιω έναν καφέ μήπως και ηρεμήσω; Mπα, κάνει κρύο... Θέλω σοκολάτα. Και το ζουζούνο μου θέλω... «Πολλά θέλεις», απαντά μια φωνή από μέσα μου. «Σκάσε επιτέλους και κοιμήσου. Με ζάλισες».

Με το μαλλί όρθιο, κάνω την τελευταία προσπάθεια. Θα μετρήσω μέχρι το χίλια. Ένα... δύο... τρία... Τι ώραια να ήταν εδώ ο ζουζούνος μου... «Σταμάτα να σκέφτεσαι είπαμε». Τέσσερα... Πέντε... Έξι....