Μερικές φορές, νιώθουμε να κρατάμε τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια μας. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ακόμη και τα πιο απίθανα. Μερικές φορές, ο κόσμος μοιάζει με πολύχρωμο τόπι που στριφογυρίζει ανάμμεσα στις παλάμες μας. Οι δρόμοι ανοίγουν μπροστά μας και όλα αποκτούν νόημα. Ένα μαγικό πινέλο, γεμίζει ακόμη και τις πιο μικρές χαράδρες της καρδιάς μας με φως και ζεστασιά. Και τούτες τις στιγμές ένα χαμόγελο είναι χαραγμένο στα χείλη μας. Ένα μόνιμο χαμόγελο, που μας ακολουθεί παντού...
Είναι όμως και κάτι φορές που κοιτάζουμε τα χέρια μας και δεν υπάρχει τίποτα πια μέσα στις χούφτες μας. Νιώθουμε πως για τίποτα δεν αξίζει να παλέψουμε. Το πολύχρωμο τόπι, φύσηξε ο αγέρας και το πήρε μακρυά. Οι δρόμοι γέμισαν ομίχλη, θολοί και υγροί... Τίποτα δεν έχει νόημα πια.Το μαγικό πινέλο έχασε τη δύναμη του. Τα μάγια λύθηκαν. Τα χρώματα χάθηκαν. Μέσα στις χαράδρες της καρδιάς, παγωνιά και σκοτάδι. Κανένα φως, ούτε καν ένα αμυδρό φέγγισμα. Και το χαμόγελο μια πικρή γκριμάτσα...
Χέρια μου αδειανά, άδεια μου καρδιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου