Το τρένο έφευγε στις επτά, έτσι είχαμε αρκετό χρόνο στη διάθεση μας για να ετοιμαστούμε. Φτάσαμε στην ώρα μας στο σταθμό. Είχα να κατέβω εδώ κάτω από παιδί. Από τότε που μας έφερναν εκδρομές με το σχολείο. Ωραία χρόνια! Γεμάτα όμορφες αναμνήσεις. Τον καιρό εκείνο ο σταθμός είχε πολύ κίνηση. Τα τρένα, που πήγαιναν κι ερχόταν, στα παιδικά μάτια μας φάνταζαν σαν κάτι πολύ μεγάλο και σπουδαίο. Ονειρευόμασταν πότε θα έρθει η ώρα να κάνουμε το πρώτο μας ταξίδι με ένα από αυτά.
Τα τελευταία χρόνια ο σταθμός ήταν κλειστός. Δεν ξέρω ακριβώς για ποιο λόγο, πάντως δεν υπήρχαν τρένα. Τελευταία άρχισε να ξαναλειτουργεί και πήρε ζωή και πάλι ο σταθμός. Περίμενα να δω ένα εγκαταλελειμένο τόπο, δίχως κόσμο και μου έκανε εντύπωση όταν διαπίστωσα ότι περίμεναν πολλοί άνθρωποι στο σταθμό. Φαίνεται λοιπόν ότι τα τρένα τα έχουμε σε εκτίμηση εδώ πάνω. Οικογένειες, φοιτητές αλλά και εκδρομείς περίμεναν την ώρα να επιβιβαστούν στο τρένο που φτάνει μέχρι και τον Έβρο.
Ένα μικρό σχετικά τρένο με δυο βαγόνια, που κάπου στη διαδρομή θα πρόσθεταν κι άλλα για να συνεχίσει παρακάτω. Καθώς περιμέναμε να φτάσει η ώρα να ξεκινήσουμε άκουσα έναν κύριο, που έλεγε σε κάποιον άλλον, ότι το τρένο είναι πολιτισμός. Δεν είχε άδικο. Πραγματικά τα ταξίδια με τρένο, είναι στάση ζωής. Θυμήθηκα τη Γερμανία, όπου εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά μετακινούνται με τις αμαξοστοιχίες. Θυμήθηκα επίσης, πόσο φοβόμουν τον πρώτο καιρό, να μην μπερδευτώ και φύγω πέρα από τη στάση που έπρεπε να κατεβώ. Γρήγορα τρένα σαν τον άνεμο. Κι όταν ακόμη δεν ξέρεις καλά τη γλώσσα και είσαι σε ξένο τόπο, έχεις μια αγωνία. Ωστόσο και τούτο δω μου αρέσει. Ας είναι μικρό.
Όλα είναι πολύ ήρεμα εδώ πέρα. Κανείς δε φαίνεται να βιάζεται. Ακόμη και ο σταθμάρχης κάθεται νωχελικά στην καρέκλα του ή σουλατσάρει και χαζεύει τον κόσμο. Όλα κυλούνε αργά. Το φως ακόμη είναι δυνατό κι ο ουρανός αλλάζει συνέχεια κουστούμια. Λες και θέλει να βρει το καλύτερο για να είναι όμορφος όταν θα έρθει η νύχτα.
Γαλανός, αλλά γεμάτος από μικρά άσπρα συνεφάκια που παίζουν κυνηγητό μεταξύ τους. Το απαλό αεράκι τα σπρώχνει απαλά και κάθε τόσο αλλάζουν μορφή. Ένα παιχνίδισμα χρωμάτων που είναι όμορφο να το χαζεύεις. Και που και που, κάποιο αεροπλάνο που σκίζει τον αιθέρα αφήνοντας το σημάδι του πάνω του.
Μια άσπρη γραμμή που κόβει τον ουρανό στην μέση και σιγά σιγά ανακατεύεται με το γαλάζιο του δίνοντας άλλες αποχρώσεις πιο ξεθωριασμένες. Τούτη την εποχή οι εναλλαγές στη φύση είναι υπέροχες. Και παρόλο που έχει κρύο ακόμη τίποτα δεν χάνει την ομορφιά του. Όλα συνθέτουν έναν πίνακα γεμάτο πινελιές άλλοτε μουντές και άλλοτε φωτεινές, ανάλογα με τον καιρό.
Η άνοιξη μάλλον, δε βιάζεται να έρθει εδώ πέρα. Το ίδιο και η μέρα, δε μοιάζει να βιάζεται καθόλου να δώσει τη θέση της στο σούρουπο. Τα σύννεφα πάιρνουν θέση αργά στον αυρανό. Μοιάζει να φούσκωσαν για τα καλά, αφήνοντας μονάχα μικρά παραθυράκια γαλάζιου. Όμορφη εικόνα.
Οι πιο παλιοί έλεγαν, ότι αν δεν λιώσουν τα χιόνια στις κορφές των βουνών, δεν έρχεται η άνοιξη. Και είναι αλήθεια αυτό, το έχω ζήσει. Τα Πιέρια είναι κάτασπρα ακόμη. Γεμάτα χιόνι. Θα πάρει αρκετό καιρό φέτος για να ζεστάνει. Ίσως να μπει και απότομα η άνοιξη, να μας κάνει κι αυτή έκπληξη. Εκεί που δεν την περιμένουμε.
Από την άλλη πλευρά ο ορίζοντας έχει γεμίσει φως και χρώματα. Κίτρινα και πορτοκαλιά που ανακατεύονται γλυκά με τα γκρίζα και τα μπλε. Ο κόσμος παρατηρεί θαμπωμένος την εικόνα. Μοιάζει απίστευτη μετά την κακοκαιρία των τελευταίων ημέρων.
Είχα πολύ καιρό να δω τόσο όμορφο τον ουρανό. Πραγματικά μετά το τόσο γκρίζο αυτό έμοιαζε με θείο δώρο. Σαν υπόσχεση ζωής. Σαν ένα μικρό θαύμα, από αυτά που συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας και δυστυχώς δεν βλέπουμε.
Το τοπίο στο σταθμό ήταν ονειρικό. Σα να ήμασταν μέσα σε ένα παραμύθι. Λες και όλα γύρω μας τα είχε μαγέψει κάποια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί. Τα πιτσιρίκια φώναζαν γεμάτα ενθουσιασμό και οι μεγάλοι ήταν οι πρωταγωνιστές, σε ταινία που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου. Μια ταινία αλλοτινής εποχής.
Η ώρα για να ανέβουμε στο τρένο είχε φτάσει. Μας το ανακοίνωσαν από τα μεγάφωνα του σταθμού. Ο κόσμος άρχισε να επιβιβάζεται και να κάθεται στις θέσεις του. Βρήκαμε κι εμείς τις δικές μας. Όμορφα ήταν μέσα στο τρένο. Και είχα καιρό να ταξιδέψω έτσι. Την τελευταία φορά ήρθα από Αθήνα θεσσαλονίκη με το βάγκον-λι. Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω με το συγκεκριμένο τρένο. Έχεις την καμπίνα σου, το κρεβατάκι σου και σε νανουρίζει όμορφα ο θόρυβος που κάνει το τρένο κινούμενο πάνω στις ράγες.
Άδραξα την ευκαιρία μιας και ήταν ανοιχτές οι πόρτες να φωτογραφήσω την καμπίνα του μηχανοδηγού. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα ξαναδεί πως ήταν εκεί μέσα. Και τώρα για πρώτη φορά την έβλεπα μπροστά μου. Δεν τις χάνεις τέτοιες ευκαιρίες. Δεν παρουσιάζονται συνέχεια. Ευκαιρία να τη δείτε κι εσείς.
Πολύχρωμα μικροσκοπικά κουμπάκια που μάλλον θέλουν μεγάλη υπομονή μέχρι να τα μάθεις. Τιμόνι δεν βλέπω. Όχι τουλάχιστον κάτι που να το θυμίζει. Ίσως να είναι αυτός ο ασημένιος μοχλός στα αριστερά. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η εικόνα της Παναγίτσας που έχουν πάνω από το κοντέρ ταχυτήτων. Για να είναι καλοτάξιδο το τρένο.
Η εικόνα του ουρανού εξακολουθούσε να είναι υπέροχη, ακόμη και μέσα από το τρένο. Οι πόρτες έκλεισαν και ξεκινήσαμε. Σε μιάμιση ώρα θα είμασταν στην Έδεσσα. Έξω το φως σιγά σιγά χάνεται. Το μόνο που μπορείς πια να διακρίνεις, είναι τα φώτα στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους και οι προβολείς των αυτοκινήτων που κινούνται πάνω τους.
Σκέφτηκα πόσο οικονομικό είναι το τρένο μιας και έρχονται καιροί χαλεποί. Με τεσσεράμιση ευρώ ale retour για Έδεσσα. Γι αυτό φαίνεται ο κόσμος το προτιμά. Βέβαια κάνεις και ένα πιο άνετο ταξίδι από ότι με τα λεωφορεία που είσαι αναγκασμένος να κάθεσαι δίχως να μπορείς να κουνηθείς. Πάντως τεσσεράμιση ευρώ δεν είναι τίποτα.
Τα βαγόνια καθαρά, περιποιημένα και το βασικό δίχως ίχνος μυρωδιάς τσιγάρου μιας και απαγορεύεται πια να καπνίζεις μέσα. στα τρένα Καλό είναι αυτό. Παλιά, έμπαινες στον καρβουνιάρη και νόμιζες ότι θα λιποθυμήσεις από τον καπνό των τσιγάρων και την ιδιαίτερη εκείνη μυρωδιά του κάρβουνου. Σήμερα τα τρένα έχουν ένα καλό περιβάλλον και μπορείς να απολαύσεις το ταξίδι σου. Άλλωστε εμείς που καπνίζουμε ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και παιδιά κοντά μας. Κι εκείνα δεν φταίνε σε τίποτα να αναπνέουν το δικό μας δηλητήριο.
(συνεχίζεται....)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου