Mια φορά... κι έναν καιρό...

Ο Νικόλας, η Ιφιγένεια και η Αναστασία είναι τα τρία καλεσμένα παιδάκια στην Κυριακάτικη εκπομπή «Μια φορά κι έναν καιρό...»

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η τηλεόραση... σε μια εποχή που προσπαθούσε να πείσει τους γονείς ότι διευρύνει τους ορίζοντες των παιδιών. Πολλές φορές χαζεύοντας σε παιδικές εκπομπές, αναρωτήθηκα πως είναι δυνατό να υπάρχει τόση βία μέσα στα παιδικά προγράμματα. Επίσης με θλίψη έκανα τη διάπιστωση, πως οι ήρωες των παιδικών είναι πια άγριοι, βίαιοι και ανόητοι. Το έχω πει πολλές φορές, αν είχα παιδιά θα δεινοπαθούσαν, μιας και δεν θα τα άφηνα να παρακολουθούν όλα αυτά τα σκουπίδια που σερβίρει η τηλεόραση. Γιατί βέβαια τα παιδιά είναι ο εύκολος στόχος. Σενάρια πρόχειρα, εικόνες τρομερές και φοβερές που μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στις τρυφερές αυτές ηλικίες.


Ο κ. Μαρκόπουλος διαβάζει στα παιδιά κανόνες συμπεριφοράς. Και τα παιδιά ακούνε προσεκτικά.... ο Νικόλας έχει φρικάρει...

Η τηλεοπτική εισβολή είναι πια γεγονός. Κι από την άλλη τα παιδιά ταυτίζονται με ήρωες που δεν έχουν να τους διδάξουν τίποτε αξιόλογο. Μιμούνται δίχως επίγνωση και πολλές φορές με έντονο συναισθηματισμό. Τα πρότυπα πια είναι οι στάρ. Κάθε τι λαμπερό. Κάθε τι που γυαλίζει κι αστράφτει κι ας μην έχει καμιά ουσία. Κανένα ποιοτικό υπόβαθρο.


Πως να καλουπώσεις τα παιδιά να μείνουν με σταυρωμένα χέρια; Λίγο απάνθρωπο το βρίσκω... μήπως με πινεζάκια...; O Nικόλας δεν καλουπώνεται με τίποτα, και το βρίσκω υπέροχο...

Σπάνια πια συναντάς γονείς που προσέχουν και παρακολουθούν τι βλέπει το παιδί. Συνήθως λόγω έλλειψης χρόνου τα παιδιά είναι εκείνα που αποφασίζουν από μόνα τους τι και που θα το δούνε. Από την άλλη η στέρηση ή η απαγόρευση κάποιων προγραμμάτων ίσως έχει αρνητικά αποτελέσματα, μιας και η περιέργεια των παιδιών μεγαλώνει Θέλει να αφιερώσεις ώρες για να μπορέσεις να μυήσεις ένα παιδί στο να βλέπει εκπομπές που θα το ωφελήσουν, θα το διδάξουν και θα ανεβάσουν το πολιστικό του επίπεδο. Και το μόνο σίγουρο είναι, ότι τέτοιες εκπομπές πια στην τηλεόραση σπανίζουν.


Μάλλον δεν άρεσε και πολύ στα πιτσιρίκια που ο παρουσιαστής είπε πως τα καλά παιδιά κάθονται φρόνιμα και δεν κάνουν ζαβολιές. Κι εγώ κ. Μαρκόπουλε να ήμουν εκεί ζαβολιές θα έκανα. Κι ας μην είμαι πια μικρό παιδί. Όταν βαριέσαι κάνεις και ζαβολιές για να περνάει η ώρα...

Όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους από μας. Όλοι τα γνωρίζουμε αλλά κανένας δεν φαίνεται να έχει διάθεση να τα αλλάξει. Από όλες τις πλευρές. Με μεγάλη λύπη παρακολούθησα πριν λίγες μέρες μια παιδική εκπομπή σε ένα τοπικό κανάλι. Γέμισα απορίες και γιατί. Για να το δούμε λίγο το θέμα... έχει ενδιαφέρον. Όσο φοιτούσα ακόμη στη σχολή δημοσιογραφίας στα νιάτα μου παρατηρούσα ότι ο κόσμος της δημοσιογραφίας γέμιζε με κόσμο άσχετο. Κόσμο που καμιά σχέση δεν είχε με το επαγγέλματα αφενός και αφετέρου έλλειπε και το μεράκι. Γιατί σ' αυτή τη δουλειά αν δεν έχεις χτυπηθεί από ιό δεν είσαι καλός. Θέλει να το έχεις στο αίμα σου το δημοσιογραφιλίκι. Να ρέει στις φλέβες σου. Να ζεις γι αυτό. Στα μετέπειτα χρόνια ο έντυπος τύπος έμεινε πίσω μιας και η τηλεόραση πήρε τα σκήπτρα. Από κει ξεκίνησε ένα μεγάλο δράμα. Το τι έχουμε δει κατά καιρούς στο έμψυχο κομμάτι της, δεν περιγράφεται. Κάποτε ο κόσμος αντιδρούσε, σήμερα λείπουν και οι αντιστάσεις και δεν μπορεί καν να καταλάβει τι βλέπει. Η μαγεία της τηλεόρασης σε όλο της το μεγαλείο!


Τα παιδιά χαιρετούν το τηλεοπτικό κοινό, μετά την υπόδειξη του παρουσιαστή στο τέλος της παιδικής εκπομπής... Ο Νικόλας μου χαμένος στα δικά του...

Την παιδική εκπομπή που παρακολούθησα στο τοπικό κανάλι την παρουσιάζει ένας άνθρωπος πολύ γνωστός και αγαπητός στην πόλη. Ο Μανώλης ο Μαρκόπουλος. Και μπορεί σαν Τσιτσιούλα ή σαν Τσιτσιουλέτα να είναι εκπληκτός, αλλά σαν παρουσιαστής είναι μάλλον αποτυχημένος. Δεν κατάλαβα τι νόημα είχε αυτή η εκπομπή. Με διαλόγους ρηχούς, δίχως τίποτα το επιμορφωτικό και με τα παιδιά να κοιτάζουν τις περισσότερες ώρες τα μόνιτορ των τεχνικών, παρά να παρακολουθούν τα όσα ο κ. Μαρκόπουλος έλεγε. Δεν είναι μόνο να παίρνουμε χρήματα. Πρέπει να προσφέρουμε και κάτι για να πληρωνόμαστε. Και πρέπει επίσης να μπορούμε να καταλαβαίνουμε πότε η προσφορά μας είναι ρηχή, μηδενική. Πρέπει να μπορούμε να καταλάβουμε ότι με τα παιδιά δεν κάνουμε αστεία. Ούτε και στήνουμε τηλεοπτικές εκπομπές στις πλάτες τους.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η τηλεόραση... και το μόνο αξιόλογο που είχε να δείξει ήταν τρία παιδάκια, που έκαναν χαριτωμένες ζαβολιές εν ώρα τηλεοπτικής εκπομπής...