Δεν υπάρχει τίποτε πιο χαλαρωτικό όταν είσαι στεναχωρημένος από ένα καυτό μπάνιο. Μπαίνεις κάτω από το νερό αφήνοντας έξω τα ρούχα σου, τις σκέψεις σου, την κακή διάθεση. Ανοίγεις την κάνουλα, και το νερό κυλάει λυτρωτικά πάνω σου. Δεν υπάρχει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα στο μυαλό εκείνη την ώρα. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να κλάψεις, κανείς δεν μπορεί να σου φωνάξει, κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει. Τα συναισθήματα σιγοκαίγονται σαν ματσάκι από σπίρτα και σιγά σιγά σβήνουν κι αυτά με το νερό. Μουσκεύουν και θρυμματίζονται. Δεν ακούς κανέναν θόρυβο πέρα από το κελάρισμα του νερού. Κάποιες σκέψεις που έρχονται μπροστά σου ξεπλένονται αστραπιαία κι αυτές. Γίνονται ένα μικρό ρυάκι και χάνονται.
Καμιά φορά νιώθεις πως δεν κυλά μόνο το νερό στα μάγουλα σου. Κυλάνε και δάκρυα. Γλυκό και αλμυρό μαζί... Όπως ακριβώς και με τη ζωή. Αφήνεις το κεφάλι κάτω από το νερό να αδειάσει εντελώς. Όσο αυτό γίνεται. Μερικές σκέψεις μοιάζουν κολλημένες στα τοιχώματα του μυαλού. Λες και θα μείνουν για πάντα εκεί. Λες και τίποτα δεν θα τις διώξει. Όλη αυτή η μάχη μέσα στο νερό γίνεται ήρεμα. Σα να μουλιάζει ο πόνος, η καρδιά,το μυαλό. Μεταμορφώνονται όλα σε μικροσκοπικά, τοσοδούλικα πραγματάκια.
Μέσα στο νερό κολυμπάνε τα όνειρα μου, σα χάρτινα καραβάκια Μέχρι κι αυτά να μουσκέψουν και να βουλιάξουν. Ένα ταξίδι μικρό, όσο κρατάει κι αη ζωή μας που κάποιες φορές φαντάζει μάταιη. Μια μικρή θάλασσα η μπανιέρα μου που μέσα της αρμενίζουν τα όνειρα μου, τα θέλω μου, όσα αγαπώ. Μέχρι να μουσκέψουν κι αυτά... Και να χαθούνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου