Σε όσους μου κράτησαν το χέρι για να βαδίσω σταθερά απαντώντας χωρίς φειδώ στα τί και στα πώς μου... Που μου φανέρωσαν τα ονόματα από χρώματα, μυρωδιές, εικόνες, ήχους αυτού του κόσμου.
Σε εκείνους που με χόρτασαν αγάπη, γιατί με έμαθαν ν' αγαπώ...
Στους ανθρώπους εκείνους που στάθηκαν αληθινοί δάσκαλοι.
Σε όσους μου χάρισαν τις μεγάλες μου στιγμές.
Και σε εκείνους που τις μοιράστηκαν μαζί μου όταν με το κουβαδάκι μου στο χέρι τις έχτιζα λεπτό προς λεπτό...
Σε εκείνους που έφυγαν και είναι πάντα εδώ.
Και σε εκείνους που είναι πρόθυμοι πάντα για το «εδώ» τους.
Σε όσους με πίστεψαν γιατί με βοήθησαν να προχωρήσω.
Σε όσους είχα την τύχη να αγγίξω την αύρα τους.
Και σε εκείνους που οι ματιές μας συντονίστηκαν στην ίδια συχνότητα και δε χρειάστηκαν ποτέ τις λέξεις.
Σε εκείνους που με πρόσβαλαν γιατί μου έμαθαν να σέβομαι .
Και σε εκείνους που με αδίκησαν, γιατί με βοήθησαν να προσπαθώ να είμαι δίκαιη.
Σε εκείνους που με παρεξήγησαν, γιατί με βοήθησαν να δέχομαι το διαφορετικό...
Σε εκείνους που με απέρριψαν, γιατί με έκαναν πιο δυνατή.
Σε όσους ξέχασαν να εκτιμήσουν, γιατί μου έμαθαν να εκτιμώ.
Σε εκείνους που σιώπησαν, γιατί μου έμαθαν πότε να μη σιωπώ...
Και σε εκείνους που μου χάρισαν τις λέξεις τους και μου έμαθαν πότε να σιωπώ.
Σε όσους μου φώτισαν την έξοδο κινδύνου, όταν κρύφτηκε ο ήλιος.
Και σε εκείνους που μου φωτίζουν καθημερινά διαδρόμους για τα όνειρά μου... Που περπάτησαν μαζί μου στη βροχή...
Που με ταξιδεύουν. Που ελευθερώνουν το πιο δυνατό μου γέλιο. Και δυναμώνουν την πίστη μου. Σ' αυτό που λέγεται μαγεία της στιγμής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου